Gyeongju, 08/05/14

(for a summary in English, please scroll down)

Annyeonghaseyo!

Week drie is nu halverwege, de tijd vliegt als een havik op muizenjacht! Ik heb een stappenteller op mijn telefoon en die maakt echt overuren. 'k loop gemiddeld zo'n twaalfduizend stappen per dag. Betekent dus dat ik al behoorlijk wat gezien heb de afgelopen tijd en dat mijn kuiten flink gespierd raken. Ik zit nu in het zuidoosten van Zuid-Korea, in het plaatsje Gyeongju. Dit was vroeger de eerste hoofdstad van Korea (ten tijde van Julius Ceasar's bewind in Europa) en er zijn hier vele historische plekken om te bezichtigen. Men adverteert dit als het eerste en enige openluchmuseum van Korea. Meeste kan je per fiets doen en dat heb ik vandaag dan ook gedaan. Ben net terug van een tochtje naar het Bulguksa tempelcomplex, gelegen op zo'n twaalf kilometer buiten de stad.

De eerste week, van zondag twintig april tot en met zaterdag zesentwintig april, heb ik Seoul en omgeving bekeken. Ben door Seoul gelopen om de hotspots te zien en ben twee dagen naar het plaatsje Chuncheon gegaan, dat op een uurtje met de trein vanaf Seoul te bereiken is. In Seoul ben ik rondgegaan met de benenwagen en met de metro, in Chuncheon heb ik een dikke fietstocht gemaakt rond het meer daarzo. Heb geluk met het weer, graadje of twintig en een lekker lentezonnetje.

Ik had tussendoor ook nog een tripje naar de (gesloten) grens met Noord-Korea gemaakt, de Demilitarized Zone. (DMZ)
Behoorlijk strakke beveiliging daar trouwens, van sommige plekken mag je geen foto's maken en vlakbij bij de grens moesten we overstappen op een andere bus en kregen we twee soldaten mee. Eenmaal bij de grens moesten we strak in het gelid en in rijen van twee naar de bekende blauwe gebouwtjes lopen, waar de beide landen af en toe vredesoverleg voeren. Beetje bizar daar, de Zuidkoreaanse soldaten houden nauwgezet de wacht en loeren naar elke verdachte beweging door de andere zijde (waar trouwens maar één soldaat op wacht stond)

Ik moet zeggen dat ik me de eerste dag in Seoul behoorlijk verloren voelde, aangezien bijna alle aanduidingen in het Koreaans geschreven staan. In de metro staat het wel in het Engels gelukkig. Maar de meeste restaurants hebben ook plaatjes van hetgeen ze serveren, dus kan je een beetje zien wat je te wachten staat.

Op zondag zevenentwintig april ben ik vervolgens van Seoul naar Peking/Beijing gevlogen, voor het voorlopige hoogtepunt van deze trip: Noord-Korea! Ik had dit land al een tijdje op mijn lijstje staan en nu vond ik de tijd rijp om te gaan. Alleen moet je wel met een georganiseerde reis meegaan omdat dat het enige goedkoopste middel is om het land binnen te komen. Het visum etc regelt zo'n organisatie ook voor je, dus handig.

De maandag erop moest ik eerst nog naar een bijeenkomst georganiseerd door de toerorganisatie, om ons een beetje voor te bereiden op hetgeen we konden verwachten. Ik kon daar ook alvast zien wat voor mensen er mee zouden gaan. Ik hou niet zo van toergroepies, vind dat ik dan teveel beperkt word in mijn bewegingsvrijheid. Maar in dit geval heiligt het doel de middelen, dus holy f*ck it weetjewel.

Dinsdag negenentwintig april vloog ik samen met een man of vijftien en één van de toerleiders tegen het middaguur van Beijing Capital Airport naar Pyongyang, de hoofdstad van Noord Korea. We vlogen met Air Koryo, de national luchtvaartmaatschappij van Noord Korea. Deze staat bijna overal op de zwarte lijst en vliegt alleen maar op China en Maleisie. Ze maken gebruik van Russische toestellen. Het onze was een Antonov. Nog nooit mee gevlogen, maar het viel allemaal reuze mee. De vlucht duurde een uur of twee. Het voelde best speciaal om daar in Pyongyang voet aan de grond te zetten, voornamelijk door alle verhalen vooraf en het feit dat het land al jarenlang geregeerd wordt door dictators. Ik heb de hele trip geprobeerd om zo weinig mogelijk aan die verhalen te denken en het land en de mensen op een zo neutraal mogelijke manier te benaderen. Viel niet mee, ook richting de toeristen wordt behoorlijk wat propaganda gestuurd.

Maar het werd een onvergetelijk trip. Waar te beginnen..... woensdag dertig april en donderdag één mei hebben we voornamelijk Pyongyang bezichtigd. We hadden naast de toerleider (Rowan, Australische gozert) nog een Noordkoreaanse toerleidster (miss J) en tevens twee watchdogs van de overheid, mister Ho en mister Kim. Die twee moesten er op toezien dat we niet verder dan honderd meter van de groep vandaan liepen. Dit is geen grap, ik heb dat een aantal keren mogen ondervinden. Af en toe waren er wat van die momenten dat ze de andere kant op keken bijvoorbeeld, wat ik gebruikte om even een stukje verderop te lopen. Maar al gauw werd ik er weer bijgeroepen helaasch. Tja, is ook een ervaring op zich he.

Beide dagen waren lang en intensief, om acht uur 's ochtends vertrokken we van het hotel (ook daar mocht je buiten niet verder dan de parkeerplaats lopen) en kwamen we 's avonds tegen een uur of negen weer terug. Het programma op beide dagen was ook behoorlijk strak georganiseerd, wat me wel beviel eigenlijk. Maar het ging van monument naar museum naar giftshop naar restaurant voor de lunch naar park en daarna weer van voren af aan. Wat erg opviel in de straten was dat het leek alsof we in 1950 reden: nergens billboards of reclame aanduidingen, winkels die gewoon onderdeel uitmaken van appartementen complexen en niet eens een winkelnaam op de gevel hebben, kleding en kapsel van de mensen dat erg ouderwets aandeed.
Kranten die op centrale plekken opgehangen worden waar mensen dan omheen staan om het nieuw te lezen. En o-ve-ral soldaten. Ook behoorlijk veel portretten van de twee voormalige leiders, Kim Il Sung en Kim Jong il. De enige billboards en posters die er hangen zijn propagandaboodschappen, gericht op het systeem en tegen Amerika.

De gebalsemde lichamen van beide voormalige leiders liggen tevens opgebaard in een mausoleum, wat we met de groep ook bezochten. Moest er speciaal een overhemd voor kopen in Beijing. Gewoon kledingvoorschriften daar, maar aan de andere kant wel begrijpelijk. Mocht gelukkig wel m'n gympies aanhouden. Geen jeans, maar ik heb een casual broek mee dat nu goed van pas kwam. Bij de lichamen moesten we ons respect tonen door te buigen. Nou ja, follow the leader and go with the flow dan maar he.

De donderdag was leuk omdat we dan met de locals konden omgaan, want in Noord Korea vieren ze op één mei de dag van de arbeid. (tenminste, de mensen in Pyongyang doen dat, ik denk dat de gewone burgers buiten de stad gewoon aan het werk zijn)
We bezochten een aantal parken, waar de locals deze dag in familie verband vieren door lekker buiten te eten, te drinken, te zingen en te dansen. In één park hebben we zelfs meegedanst met de locals, dit tot groot vermaak van de mensen daar. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze toegestroomd om ons te bekijken, briljant om te zien! Ik was daar op een gegeven moment ook een bezienswaardigheid, ineens had ik allemaal schoolkids om me heen die naar m'n tattoos aan het staren waren. Rondom deze cirkel stonden wat oudere mannen die foto's en zelfs videopnamen van het tafereel maakten. Waarschijnlijk overheidsfuctionarissen. Nou, hopelijk hebben ook zij plezier beleefd aan mijn huidversieringen.

In de giftshop van het hotel had ik een klein woordenboekje gekocht en samen met wat gasten uit de groep zijn we ons Koreaans gaan uitproberen op de mensen. Vooral het groeten was leuk, dat toverde wat glimlachjes op de gezichten en we werden zelfs toegebuigd door de mensen. En het was lekker weer die dag en best wel warm, wat we natuurlijk luidkeels uitten in het Koreaans, met instemmende knikjes van de locals als antwoord.

Er was één plek dat we bezochten waar ik me een beetje ongemakkelijk voelde. Er stond een lange rij met locals om het geboortehuis van een van de voormalige leiders te bezoeken, maar toen wij als groep westerlingen aankwamen werden we zo langs de rij gedirigeerd. Met gebogen hoofd liep ik er langs.... Bij het weggaan kregen we zelfs applaus van een groep schoolkinderen, maar dit gebeurde op commando van de onderwijzer. Ook daar voelde ik me niet helemaal heppie bij.

En eindelijk was er daar een moment om even afzonderlijk van de groep te gaan. Op donderdagmiddag bezochten we een grote bowlingzaal, waar je ook kon schieten met een luchtbuks. Aangezien het lekker weer was en ik dit soort dingen ook in Nederland kan doen heb ik de toerleiding gezegd dat ik lekker buiten ging zitten, maar wel vlakbij de bus natuurlijk. Dit was een van de beste momenten tijdens de trip! Heb daar ongeveer een uur gezeten en me lekker overgegeven aan people watching. De mensen buiten waren allemaal net zo verwonderd als ik denk ik. Ik probeerde iedereen te groeten in het Koreaans, wat door velen wel beantwoord werd. Sommigen liepen echter door zonder zelfs maar naar me te kijken, anderen lachten verlegen en liepen gauw door, maar een stukje verder keken ze toch nog even stiekum om wat ik dan gebruikte om uitgebreid te zwaaien en kushandjes te geven naar de meisjes ;-) Mooiste was toen een oma met haar kleindochter van een jaar of twee langsliepen. Ik groette ze en dat werd eerst door oma beantwoord met een lichte buiging en daarna deed het ukkie precies hetzelfde. Geweldig om te zien!

Vrijdag de tweede mei gingen we dan eindelijk de stad uit om naar de grens met Zuid Korea te gaan. Inderdaad, naar hetzelfde plekje waar ik de week daarvoor ook was. Dus inplaats van gewoon de grens oversteken moest ik dus een omweg via Beijing maken om daar te komen. Maar geheel tegen de verwachting in was het aan Noordkoreaanse zijde veel losser allemaal. Waar ik aan Zuidkoreaanse zijde alleen foto's recht vooruit mocht maken, mocht je je plaatjes aan de Noordkoreaanse kant alle richtingen op schieten. En ook hier werden we opgedragen om in nette rijen te lopen, maar eenmaal in beweging liep iedereen weer door elkaar. Grappig! Maar apart om beide kanten te zien en te ervaren. Beide kanten houden ook hun eigen verhaal. Dus weet nu niet meer wie of wat te geloven.
In het midden heb je als gezegd die blauwe VN gebouwtjes, waar de grens in het midden doorheen loopt. Toen ik van Zuidkoreaanse kant er inging was de deur aan de andere kant gesloten en werd het van binnen bewaakt door twee Zuidkoreaanse soldaten. Nu aan Noordkoreaanse zijde was het dus precies omgedraaid. Maar binnen dit gebouw is dus de enige legale mogelijkheid om de grens over te steken, maar dan niet permanent natuurlijk.

De rit erheen en terug was indrukwekkend. Had het gevoel dat het echte Korea zich nu openbaarde. Naast het dorre, maar vooral ongerepte landschap zagen we ook de nodige Koreaanse mensen die op het land aan het werk waren, al dan niet onder toeziend oog van wat soldaten. Van sommige plekken mochten we onder geen beding foto's maken, wat ik natuurlijk toch gedaan heb (de twee overheids-watchdogs vielen namelijk geregeld in slaap door de deinende bus en de alcoholische versnaperingen de avond ervoor ;-) )

De dag eindigden we zoals alle avonden in een staatsrestaurant, met de nodige biertjes en Koreaanse brandewijn (soju) als toetje. De laatste avond bezochten we na het diner nog een of andere expatclub, waar er verschillende bars en karaoke zaaltjes zijn. Ik zal waarschijnlijk ook wel wat liedjes meegeblerd hebben maar kan me zoals gebruikelijk weining meer heugen van die laatste uurtjes.

En afgelopen zaterdag drie mei vlogen we 's ochtends weer terug naar Beijing.... Diep onder de indruk van de afgelopen dagen zocht ik m'n hotel in Beijing op. Zondag vier mei ben ik vervolgens weer doorgereisd naar Seoul. Afgelopen maandag ben ik van Seoul naar Busan gereisd met de Koreaanse versie van de Fyra. (deze rijdt al jaren zonder gezeik en haalt snelheden van boven de driehonderd km/u) En gisteren ben ik vanuit Busan met de bus hierheen gereisd en ik wil hier tot aanstaande zaterdag blijven. Beetje fietsen dus, beetje relaxen in wat parkjes hier, beetje sightseeing, kortom: Theo On Tour baaabbbyyyy!!!!

Latersssss

=======
English Summary

This is my third week on tour already. Time flies.... I'm currently kicking it back in Gyeongju, a historical town in the southeastern part of South Korea. Just returned from a bicycle trip to the Bulguksa tempel complex.

The first week on tour I mostly spent in Seoul and surroundings. Did some sightseeing, and in Chuncheon (appr. one hour from Seoul) I rented a bicycle and did a cycling tour around the lake there. I also joined a daytrip to the DMZ, which is the border area between North and South Korea. Very tight security over there, we had to transfer to another bus when we were close to the border and were joined by two Korean soldiers who stood guard over us. At the border itself we were ordered to stand in lines of two and march down to the UN buildings, to get some explanation on the history etc.

Next item on the itinerary: North Korea....! In order to enter this country I had to fly from Seoul to Beijing. After joining a short briefing by the tour organisation where I booked this trip, I took another flight from Beijing to Pyongyang, the capitol of North Korea, on Tuesday 29 April. The national carrier of North Korea is Air Koryo and they use old Russian planes. Mine was an Antonov. But the trip went smoothly and we touched ground around four pm. Custom procedures also went fast, but unfortunately no visa stamp in my passport....

It felt kind of special to walk around there, after learning all those stories about the oppression of the Korean people etc. I tried not to think too much about that and just approach this country as any other new destination I visit. Which was quite hard, as we received quite some propaganda stories the whole time.

The tourgroup had organized a very full and busy program, guiding us by all the major musea, statues and parks of Pyongyang on the first two days. Our group had one Western guide from the tour organization, one Korean guide (miss J) who explained us all the hotspots, and we were also joined by two Korean government officials (mr Ho and Mr Kim) who kept watch over us every second of the day. In theory, if you went too far from the group they were quickly there to get you back in line (which I experienced an occasion or two) Wow, this is totally something I've never experienced before, and hopefully will never have to again...

The streets of Pyongyang looked like we were watching a movie of the 1950s or something. Nowhere any advertisements for food, fashion or mobile phones, people's clothing and hair very uniform and oldfashioned, hardly any smiles on the people's faces, but lots of curious stares our way. Which basically was the same look we gave them.

On 01 May, which is a national holiday in North Korea, we visited a couple of parks to join the May Day festivities. Finally a chance to mingle with the locals, but we somehow did realize that Pyongyang's people are probably the elite of the country so not representing the whole nation. But nonetheless we tried to get in contact with the locals in various ways. Me and some blokes had a dictionary and tried our best to greet the people in their own language, to say that it's a hot day, and ofcourse we tried to compliment the ladies on their lovely looks. Most people responded with smiles and some sentences in Korean which we could not understand unfortunately. In one park where a lot of families where pickncking and dancing we even joined some of the dances, which drew a lot of attention from the other locals. Then later, when we visited the largest bowling alley of Korea, I told the group leaders that I did not feel like bowling and that I wanted to sit outside, close to the bus. Which was ok, so I sat there happily for almost an hour and did nothing more than just people watching. Finally some time on my own! Had a good time there, greeting the people, winking at the girls, some of them very shy, others even winking back hahaha.

On Friday 02 May we finally went outside the city, for a trip to the DMZ. Yes indeed, the same DMZ border area which I visited the week before. So in order to stand on the order side of the border I had to take a major detour via Beijing.... Well, another story to tell when I'm old and sitting on a tropical beach ;-) Security was far less tight as on the South Korean side, whch suprprised me.
After the DMZ visit we drove around the area there and we were forbidden to take any pictures there. What are they hiding.... We saw some camp communities and a lot of rice paddies where people (young and old, youngest I've seen was seven or eight years old I believe, so sad...) were working, even when it started to rain after a while. It all looked unspoilt yet sad and also old fashioned, as we hardly saw any machines that could aid the people in the fields. So manual labour everywhere.

Deeply moved by all of this and the experiences of the previous two days we returned to Pyongyang for diner and drinks. On Saturday 03 May I flew back to Beijing and one day later I returned to Seoul. I took the high speed KTX train to Busan last Monday and travelled on to Gyeongju yesterday around noon. I'm going to stay here until Saturday, hoping to relax a little bit as well, in preparation for the next country on the itinerary: Japan!

Later!!