Cancun, 25/04/09, 19.30 uur -- VIVA R.M.S.!!! --

English Summary Below

Dan volgt nu deel twee van mijn recente avonturen, het verhaal gaat verder vanaf de reis van Lima, Peru naar Guayaquil, Ecuador.

Deel 2: Ecuador, 16 maart - 22 maart

Maandag de zestiende maart begon ik aan de lange reis naar Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. Voor de rit van Lima naar de grens met Ecuador ben ik met dezelfde, luxe busmaatschappij gereisd als de vorige trip. (van Nazca naar Lima, met het beruchte bus-zit-vast-in-het-zand incident) Nu echter in de eerste klas, dat zich onderin de dubbeldekker bevindt. Brede, lederen fauteuils die bijna helemaal achterover kunnen. Dekentje, kussen, iets luxere maaltijd en slechts zeven anderen om je heen. De prijs was ter grootte van mijn dagbudget. Dus geen verlies op deze trip daar deze rit zo`n twintig uur duurde.

Kan nog steeds niet slapen in een rijdende bus, ook niet in deze relaxte stoel. Maar na aankomst in het plaatsje Tumbes de volgende ochtend was ik toch wat beter uitgerust dan anders. Er lopen in dit grensplaatsje een aantal klaplopers en zwendelaars rond. Deze verdienen hun geld met het transporteren van nietsvermoedende reizigers tegen veel te hoge vergoedingen.
Ik was dus gewaarschuwd en keurde al die mafkezen geen blik waardig. Die stonden als een ontvangstcomite klaar toen de bus aankwam. Ik moest een stuk verderop de straat wezen, waar de terminal is van de bus die van hier de grens over en vervolgens rechtsreeks naar Guayaquil rijdt. Gelukkig was er nog een plekje vrij voor me en kon ik mee met de eerstvolgende bus. De grensformaliteiten verliepen weer vlot en tegen vijf uur die middag kwamen we in Guayaquil aan. Behoorlijk afgepeigerd na overigens een trip met wederom schitterende uitzichten heb ik snel mijn hotel opgezocht. Effe douchen, lekker dineetje (Cordon Bleu, broccoli en aardappels: waar ben ik???) en toen mijn nest ingedoken.

Nog redelijk vermoeid ben ik een dag later doorgereisd naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Eerder dan gepland, want ik wou eigenlijk naar de kust. Helaas waren de weersvooruitzichten niet echt voorspoedig en vijf nachten in één stad leek me wel wat om lekker te relaxen.
Deze busreis, mijn laatste deze trip in Zuid-Amerika, werd er weer eentje om later aan terug te denken. Het uitzicht was onbetaalbaar, Ecuador is een van de mooiste landen van Zuid-Amerika. Totaal zou deze rit tien uur duren, het werden er twaalf. De vertraging werd mede veroorzaakt door een ernstig ongeluk in de bergen, op zo`n twee uur van Quito. Eerst had ik niks in de gaten, ik dacht dat we met de bus in de rij stonden voor een politie controle. Totdat er een zooitje ambulances en sleepwagens langsreden. Een bus was frontaal op een vrachtwagen gebotst. Weet niet hoeveel gewonden (en misschien wel doden) er waren. Na twee uur konden we weer verder. Ook onze chauffeur was aardig onder de indruk, rustig reden we de laatste uurtjes naar Quito.

Quito is een gevaarlijke stad. Zoals voor vele hoofdsteden ter wereld geldt, komen er grote aantallen gelukzoekers vanaf het platteland en andere buitengewesten naar de hoofdstad. Niet voor iedereen is er werk, dus vervallen velen al snel in criminele activiteiten. Hier in Quito was dat niet anders. Inmiddels is het oude, koloniale centrum voorzien van patrouillerende en zwaarbewapende politie-agenten. Maar die lopen hun rondes slechts tot tien uur `s avonds. Ik kwam na dit tijdstip aan en had geen hotel reservering. Ik heb eerst maar mijn looproute uitgestippeld voordat ik met mijn twee rugzakken op pad ging. De straten waren verlaten, maar niet donker. Het hotel dat me het beste leek in de Lonely Planet was op tien minuten lopen vanaf de bushalte. Helaas zat dat hotel vol. Weer buiten werd ik gewaarschuwd door een security gast van dit hotel dat het te gevaarlijk is om nu hier rond te lopen. Ja, ken wel wezen maar ik moet toch ergens slapen vannacht?
Eerder had ik een hotel gespot dat er een beetje shabby uitzag van de buitenkant. Daar dit om de hoek was ben ik daar maar heen gegaan. Er was gelukkig nog plek in deze herberg en ik kreeg daar een ruime en schone kamer, inclusief badkamer en tv voor een paar dollars. (nationale munteenheid hier is de US dollar) Wederom bewezen: never judge a book by its cover!
Ik ben hier twee nachten gebleven en ben toen naar een ander hotel gegaan, in een naastgelegen en veiligere wijk. Helaas kreeg ik weer last van mijn kies. Het medicijn dat er met een wattenpropje ingestopt was in Bolivia was uitgewerkt. Met een taxi ben ik die vrijdagmiddag de twintigste maart naar een goed aangeschreven prive kliniek gegaan.

Prive-kliniek = DUUR, heb ik na dit bezoek door. Door wat geluk en miscommunicatie ben ik uiteindelijk wel geholpen maar heb ik niets hoeven betalen. Ik zou voor de behandeling, die slechts vijf minuten duurde, honderdvijftig euro moeten betalen. Ja, bekiek het maor!, zeggen ze in Noord-Nederland. De tandarts-assistente, die een beetje engels sprak, had me naar de apotheek begeleidt om wat pillen te halen. Deze afgerekend en toen nog een beetje met haar gebabbeld over mijn reizen etc. Wijselijk hield ik mijn mond over de nog te betalen honderdvijftig piek. We liepen richting uitgang, zij was het ook vergeten denk ik. Dus nam ik hartelijk afscheid van haar en ging weer terug naar mijn hotel. Er was daar wel een patientendossier voor me aangemaakt, maar dat staat op naam van de heer Theo Assen (ze konden mijn achternaam niet vinden in mijn paspoort hahaha)
Ik denk dat ik die avond toch nog straf kreeg voor deze zonde, want ik kreeg me toch een partij last van die kies! Met wat pijnstillers ging het gelukkig wel weer.
De resterende twee dagen heb ik benut met wandelingen door de stad, helaas tussen een aantal flinke regenbuien door. De temperatuur was overigens zeer aangenaam, in droog weer ongeveer twintig graden.

Zondag de tweeentwinstigste maart kwam helaas het slechte nieuws van het overlijden van mijn tante. De knop ging meteen om, ik was helemaal gefocussed op het vinden van een retourticket. Ik besefte wel, dat als het echt niet zou lukken dat ik dan maar verder moest reizen. Na een aantal uurtjes in een internetcafe zag het er die zondagavond niet naar uit dat het zou lukken.

Maandag de drieentwintigste was mijn geplande vlucht van Quito naar Panama City. Over land is er geen mogelijkheid om van Zuid-Amerika naar Midden-Amerika te reizen. Over water wel, maar dat kost me teveel tijd en geld. Aangekomen op het vliegveld van Panama City kreeg ik het bericht dat de troostdienst voor mijn tante die donderdagavond zou zijn en de begrafenis op vrijdag. Dat gaf me wat extra speelruimte en weer nieuwe hoop op succes. Uiteindelijk lukte het me om een retourtje Nederland te boeken en kon ik samen met mijn familie afscheid nemen van mijn tante. Ik ben erg blij dat internet ooit uitgevonden is. Zonder rekening te hoeven houden met tijdverschillen en hoge telefoonkosten kun je tegenwoordig vanaf elke plek ter wereld alles regelen wat je maar wilt.

De volgende keer het verslag van de reis van Panama tot aan Honduras.

English Summary

Part 2: Ecuador, 16 March - 22 March

Monday 16 March I went on the long haul from Lima to Guayaquil, Ecuador. I chose to ride with the same luxurious buscompany as my previous trip. (from Nazca to Lima)
This time I had a 1st-class ticket, I was hoping to get some good rest during this trip. 1st Class here means extra wide seats, leather covers, personal attendants, blanket and pillow etc. And only nine seats in the compartment.
The trip to the border with Ecuador took around twenty hours. The next morning we arrived in Tumbes, near the border. There I had to transfer to another bus, hoping to catch a spot on the next one. Fortunately it is low-season here, so I was able to ride on the next bus, for an additional seven hours to Guayaquil. Ecuador is a beautiful country, I could see some stunning country sides outside the bus window. We arrived in Guayaquil around 5 pm that evening. After a quick shower and a tasty dinner in my hotel I decided to go to bed early. It was a long journey.

Wednesday 18 March I continued my journey to Quito, the capital of Ecuador. My initial plan was to stay on the Pacific coast for a couple of days, but the weather forecast mentioned some overcasted and rainy days ahead. So I decided to go to Quito and stay there for five days. That way I could relax some more and stretch my legs. This trip, from Guayaquil to Quito, was another one which I will remember for some time. The sights from the countryside were again very beautiful. Near the end of the journey we had to wait in line. We were in the mountain area, I thiought there was a Police Check further up the road. But then some ambulances and towtrucks drove by, so something serious must have happended. Later I learned that a coach had collided frontally with a truck, causing a lot of people injured and maybe even some deaths.

Quito is a rather dangerous city. In the old colonial district there are police patrols during the day, but after ten pm they are gone. I arrived there after ten and did not have a reservation. So I first planned my route through this part of the city before I started walking from the bus stop. The streets were empty, but the street lights were on. It didn't feel creepy. Unfortunately, the hotel I chose from the Lonely Planet guide did not have any spare rooms, so I had to continue walking. One of the security guards from this hotel warned me no to walk any further because of the loonies here. So I decided to go to a hotel just around the corner, which I spotted earlier but looked a bit shabby from the outside. You know what they say: 'Never judge a book by its cover!'
Afterwards this hotel turned out to be an excellent find, I got a clean and spacious room with private bathroom for only twelve US dollars (which is the national currency here in Ecuador)

I stayed in this hotel for two nights and then went to another hotel in a safer part of town, just outside the colonial district. But on Friday March 20, just after checking in into this hotel, my back tooth started to hurt again. So i went to a Private Clinic, which was well recommended. These clinics are expensive, I received a five minute treatment and was charged one hundred and eighty US Dollars!! Luckily, because of miscommunication I did not have to pay this feisty bill. The assistant fogot all about it when she walked me to the exit. I kept my mouth shut ofcourse. Later that night I probably received some severe punishment for this, because the troubled tooth hurted really bad! I took some painkillers, which did the trick though.

Saturday 21 I walked around the city. It had started to rain a lot, so it was walking-sheltering-walking for almost the whole day.
And that Sunday I received the bad news that my aunt had passed away. So from that monment on I was fully focussed on trying to arrange a return ticket to attend the funeral. After quite some time on the internet it did not look so good. I more or less accepted the fact that it probably could not be arranged so shortly.

The next day, Monday 23 March I flew from Quito to Panama City. Just after we landed in Panama I received notice that the funeral would be on Friday that week.So that gave me some spare time and new hope. Later that day I succeeded in getting a return ticket. So I went back home the next day and was able to say farewell to my aunt, together with my family.
Next time the full report on the trip from Panama to Honduras.