020, 07/05/09, 15.00 uur

English Summary Below (will be updated in a couple of days)

Zo, het zit er helaas weer op. Ben al een dag of vijf thuis, kom langzaam weer in het Nederlandse ritme. Ik was nog even bang dat ik varkensgriep had, maar na mijn huisarts geraadpleegd te hebben bleek het niet zo te zijn. Ben wel even een beetje grieperig geweest, vorige week donderdag in New York, maar ik heb daar gewoon kou gevat in het Yankee Stadium. Was vrijdag weer beter. Ik ben uit mezelf wel in quarantaine gegaan na thuiskomst afgelopen zaterdag, wou eerst mijn huisarts spreken. Tja, je weet het maar nooit he. Wil niet die mafkees zijn die iedereen besmet met de varkensgriep.

Hierbij mijn laatste bijdrage, het verslag van de reis van Guatemala naar Cancun via het paradijselijke Belize en de laatste vier dagen in The Big Apple.

Deel 4: van Guatemala naar New York, 15 april - 01 mei

Woensdag 15 april stond het korte reisje van Copan Ruinas, Honduras naar Guatemala City op het programma. Voor twintig US dollar kon ik mee met een bestelbusje, samen met andere backpackers. Het werd een kort ritje van slechts vier uurtjes, maar je zit er wel krap en opgevouwen in zo'n busje. Gelukkig stopte de chauffeur zowat elk uur, dus dat was wel vol te houden. De grensovergang verliep weer vlot, ook hier heb ik gebruik gemaakt van de geldwisselmannetjes. Kreeg toch een mooi bedrag voor mijn Hondurese Lempiras. In Guatemala hebben ze de Quetzales.
Ook Guatemala Stad is gevaarlijk, vooral rond de busterminals. Mijn hotel was daar niet ver vandaan, maar gek genoeg was dit gebied wel veilig, volgens de informatie dan he. Ik had geen reservering maar het hotel had nog een kamer voor me beschikbaar. Mooi prijsje, slechts tien euro voor een nachtje. Ik kwam er iets na het middaguur aan, dus kon ik de middag mooi gebruiken voor wat sightseeing wandelingetjes. Ik heb eerst een busticket voor naar Flores, Noord-Guatemala geregeld, voor de volgende dag. Het mooie is, dat je bij al die busmaatschappijen zelf je stoel kunt uitkiezen. Na al die busritten van de afgelopen weken ben ik er voor mezelf uit dat ik op een stoel op de voorste rij het lekkerste zit. Meer beenruimte he, ook al ben ik dan niet zo lang, toch zit dat net ietsje lekkerder, vooral op lange ritten van meer dan tien uur.
Hierna ben ik naar het centrum gelopen. Het was lekker weer die dag, zonnig en een graadje of vijfentwintig, niet al te warm dus. Veel koloniale gebouwen gespot onderweg. Op het centrale plein wemelde het van de klaplopers, gasten zonder werk, om wat voor reden dan ook. Ze zaten er maar een beetje voor zich uit te staren. Maar de politie was er ook op volle sterkte, bijna een op een. Die klaplopers keken me een beetje vreemd aan, denk dat ze het niet leuk vonden dat een buitenstaander hun dagelijkse rust kwam verstoren. Dit tafereel was in ieder geval erg motiverend, aangezien ik straks na thuiskomst een andere baan moet zien te vinden.
Tegen de avond (lees: zonsondergang) zorgde ik ervoor dat ik in de buurt van mijn hotel was. Heb bij een Chinees restaurant nog een noodle maaltijdje genuttigd. Chinezen zitten overal ter wereld heb ik gemerkt. Dit komt mij wel goed uit, voor de nodige culinaire afwisseling. Daarna op tijd naar bed, morgen weer een lange busdag.

Donderdag de zestiende ben ik doorgereisd naar Flores. Ook Guatemala heeft een dor en droog gedeelte, maar ook tropische regenwouden, vooral in het gebied langs de grens met Belize. De rit ging grotendeels door dit gebied. Opvallende verschijning onderweg: bomen met felgele bladeren of bloemen, kon het helaas niet goed fotograferen vanuit een rijdende bus. Flores is een klein schiereilandje in een meer genaamd Lago Petén Itzá en is met een brug verbonden met het plaatsje Santa Elena. Je kan in een half uur het hele schiereiland rondlopen. Flores was tevens de laatste Maya verzetshaard tegen de Spaanse overheersers.
Het meer is overigens het een na grootste van Guatemala, met een oppervlak van 99 km2.
Beide dorpjes vormen de uitvalsbasis voor de Maya ruines van Tikal. Dit ligt op anderhalf uur rijden. Gek genoeg kon ik vantevoren geen kamer in Flores reserveren via de site die ik meestal gebruik. Dan maar op de bonnefooi, is ook leuk. Om een uur of zeven 's avonds kwamen we aan. Ik had in de Lonely Planet reisbijbel een hotel uitgezocht, wat ik na een paar minuten rondlopen vond. Ik ben eerst het (luxere) hotel ernaast ingegaan, kijken wat voor prijs ze daar vroegen. Nou, vijfendertig euro voor een nacht, tegen tien euro bij die andere. Werd die andere dus, voor drie nachten. Ik heb meteen vervoer naar Tikal voor de volgende dag geregeld. In verband met het weer (ook hier is het tegen de middag zo'n vijfendertig graden) heb ik bus van zes uur 's ochtends gekozen. De eerste bus terug gaat om half een 's middags, dus genoeg tijd om in redelijke temperaturen de ruines te bekijken.

Vroeg mijn bed uit dus de volgende dag. Ik zat toen echt in het ritme van vroeg opstaan, want de meeste busritten tot dusver waren ook of midden in de nacht of aan het begin van de ochtend vertrokken. Om half acht kwamen we aan bij Tikal, Ben eerst maar gaan ontbijten in een restaurantje daar. Fusion cooking, je kreeg gebakken ei met een Mexicaanse tortilla (soort pannenkoek), bruine bonen EN gebakken bananen! Vreemde combinatie, maar wel voedzaam. Ik heb daar meteen wat belegde broodjes besteld en wat extra water gekocht, dit alles uit voorzorg. Toen op pad. Waar het complex bij Copan binnen een uur rond te lopen is, liggen de tempels van Tikal verspreid in de jungle, over een oppervlakte van zestien vierkante kilometers. Behoorlijke aanslag op je voeten dus, vooral als je sneakers draagt. Maar het was erg indrukwekkend wat hier te zien was. Tikal is bekend om zijn hoge tempels. Sommigen zijn ook te beklimmen. Er is dan een houten trap naast gebouwd, wat het wel veiliger maakt. De hoogste is rond de vierenzestig meter. Onbetaalbare uitzichten over de jungle vanaf elke tempeltop, echt genieten. Je voelt je echt "On Top of the World!!"
Moe maar zeer voldaan keerde ik halverwege de middag weer terug in Flores. De rest van deze vrijdag en zaterdag de achttiende heb ik gebruikt om te relaxen aan het water, mijn was te laten doen en alvast wat vacatures bekijken op internet.

Zondag negentien april: de dag dat ik vijfendertig jaar werd. Ben op deze dag van Flores naar Caye Caulker, Belize gereisd. Ook weer een lekker kort reisje, met overstap op een boot in Belize City. Ik had hoge verwachtingen van Belize, die kwamen ook uit! Ik schijn hier heel vroeger ook geweest te zijn, toen op doorvaart met mijn ouders. Mijn vader heeft vroeger op de grote vaart gezeten bij de KNSM. Ze spreken hier Engels, een overblijfsel uit Britse koloniale tijden. En dan Engels op zijn Jamaicaans, geweldig om te horen. Je neemt het accent ook makkelijk over, kon het na een dag al aardig zo uitspreken.
Iets na half een 's middags kwamen we aan in Belize stad. Heel handig stopte de bus voor de boottaxi-terminal. Ik kon met de eerstvolgende boot mee, die vertrok om half twee. Tocht duurde een half uurtje en toen was ik op Caye Caulker. Ook hier had ik nog niks van tevoren geregeld. Na een half uurtje rondlopen heb ik een hutje kunnen regelen voor dertig Belizean Dollar, wat vijftien US Dollar is (ongeveer tien euro). De Belize Dollar staat op 2:1 ten opzichte van de US Dollar, wat erg makkelijk rekenen is.
Het hutje was heel basic ingericht, dus alleen een bed en badkamer met zoutwater douche. Meer dan genoeg. Mijn hutje zat alleen niet direct aan het strand, die waren allemaal vergeven. Nou, mijn tassen gedropt, lekker koude douche genomen en toen op verkenning. Er heerst hier een hele relaxte Carribean vibe, dus alles gaat lekker op zijn elfendertigst. Werd op een gegeven moment aangesproken door een rasta man. Die vond dat ik te snel liep. Dus probeerde ik me maar aan zijn tempo aan te passen, maar Stoffel de schildpad kan het toch beter. Ik heb nog even stilgestaan bij mijn verjaardag door een lekkere grote T-Bone Steak soldaat te maken in een restaurant, dat een geweldig uitzicht op de oceaan had. Paar biertjes erbij en da was het dan. Precies zoals ik het wil, gewoon rustig je geboortedag vieren.
Hierna ben ik een snorkeltrip voor de volgende dag gaan regelen. Duiken was ook een optie, ik ben sinds oktober vorig jaar in het bezit van het Open Water duikbrevet. Maar ik vond de prijs iets aan de hoge kant, aangezien er nog dure weken aan zouden komen in Cancun en New York. Maar goed, ik kon voor de helft van dat bedrag toch mee met de trip en dan gewoon snorkelen. Schijnt hier soms nog beter te zijn qua uitzicht dan duiken.
Op dit eiland is het trouwens niet mogelijk om vanaf het strand de zee in te lopen. Er groeit overal zeegras vanwege het buiten rif. Dat beschermt de kust en laat dus ook het zeegras groeien. Men kan wel vanaf houten pieren het water in gaan. Of men doet zoals ik heb gedaan, gewoon een snorkel- of duiktrip regelen.

Maandag de twintigste april ben ik om zes uur in de ochtend op de boot gestapt, tezamen met tien duikers en nog twee snorkelaars. De eerste duikplek was de wereldberoemde Blue Hole. Om daar te komen moesten we eerst twee uur varen, door een redelijk wilde zee. Had gelukkig heel licht ontbeten, dus ik kreeg geen oprispingen. De Blue Hole heeft een diameter van 300 meter en een diepte van meer dan 100 meter. Tijdens de laatste ijstijd, toen de zeespiegel nog niet zo hoog stond, was het een kalksteengrot, waarvan later het dak ingevallen is. (bron: wikipedia)
Er zwemmen hier veel haaien, ik heb er zelf een behoorlijk aantal kunnen spotten. Wees niet bevreesd, het waren ongevaarlijke Nurse Sharks. Vet om ze te zien zwemmen daar. Het snorkelen hier viel niet mee, er stond een behoorlijke stroming. Maar genoeg moois te zien onder water. Ik had een onderwater camera mee, maar die was van hele slechte kwaliteit. Hij hield er zelfs mee op halverwege. De tweede snorkelplek was voor de kust van Half Moon Caye, een natuurreservaat en een echt bounty eiland. Het zag er nog heel ongerept en ongeschonden uit, ondanks de dagelijkse toeristenboten. Hier was het het mooiste snorkelen. Het water was behoorlijk ondiep, tot wel vijftig meter uit de kust. Het begon met het spotten van kleine barracudas, Toen zagen we een groep van vijf Nurse Sharks, die in een klein open grotje aan het rusten waren. Je kon gewoon hun staarten aanraken en heel dichtbij komen, te gek gewoon! Even later moesten we echter richting de kustlijn, want onze begeleider had verderop een Bull Shark gezien. Geen bullshit, dit type haai staat er om bekend mensen aan te willen vallen.
Toen was het tijd voor de lunch, die we verderop het eiland samen met de duikgroep nuttigden. Op dit eiland heb je ook een Red Footed Booby-kolonie. Boobies zijn een soort Jan-Van-Genten met helrode voeten. Ik denk dat dat komt vanwege de hitte, want ik liep met blote voeten over het brandende zand en dat was behoorlijk heet. Op de zuidpunt van het eiland is een platform vanwaar je een kijkje kunt nemen in de nesten van deze vogels. De laatste snorkelplek was weer midden op zee, waar dus ook weer een sterke stroming was. Weinig te zien op deze plek, afgezien van een klein Hawksbill zeeschildpadje. Die zwom zonder vrees gewoon rondjes voor onze neuzen langs, prachtig om te zien. Zo, wat flipte ik toen zeg dat die onderwaterkamera het niet meer deed. Het leek af en toe of hij vloog onder water, hij heeft een soort vleugels waar hij mee zwemt. Mooie ervaring dit.
Met een grote smile op mijn gezicht voeren we weer terug. Die twee uurtjes dat het duurde mochten van mij nog wel langer duren. Prachtig blauwe zee en lucht, dolfijnen onderweg, bounty eilandjes.... Ja, dit was echt een Happy Day! Mooi kadootje voor mijn verjaardag. 's Avonds heb ik in een restaurant nog een barracuda steak gegeten, delicious!

Dinsdag de eenentwintigste was het weer aan het veranderen. Het had 's ochtends flink geregend. Die middag ben ik rond het eiland gelopen, was binnen een uur klaar. Het begon weer te regenen, dus ben ik maar een internetcafé ingedoken om de laatste foto's hier te plaatsen. En woensdag de tweeëntwintigste ben ik naar Belize City teruggegaan. Ik wilde nog wat meer te weten komen over Belize. Belmopan is de officiële hoofdstad, maar Belize City heeft alle bezienswaardigheden. Zo is er Cemetery Road, (zie foto) een openbare en doorgaande weg dat dwars door een begraafplaats loopt. Het Nationale Museum is ook hier te vinden. Erg interessant, Belize is een klein land met een kleine geschiedenis. Wat als een rode draad door deze geschiedenis loopt zijn de vele orkanen en cyclonen, die het land echt gevormd hebben en ook vele slachtoffers hebben gemaakt.

Donderdag de drieëntwintigste april ben ik voor de laatste keer deze reis op de bus gestapt. Eindbestemming Cancun, Mexico. Een tocht van bij elkaar elf uur, met daarin een overstap net over de grens van een uur. Het plan was om de komende dagen nog wat Maya ruïnes in de buurt te gaan bezoeken, maar de dreiging van het varkensgriep virus deden me besluiten om me niet teveel onder de mensen te begeven. Zaterdag de vijfentwintigste april, de Molukse Onafhankelijkheidsdag, ben ik met een ferry even overgewipt naar Isla de Mujeres. Dit eiland ligt op een half uur varen ten noorden van Cancun. Het beviel me daar prima, veel minder toeristisch dan Cancun. En je kon daar tenminste gewoon het strand op lopen vanaf de openbare weg, In Cancun moet je of stiekem door een hotellobby lopen of je moet een paar kilometer omlopen voor de openbare strandtoegangen. Hotels zijn zij aan zij gebouwd aan het strand en blokkeren zo de toegang. Belachelijk man, een strand moet toch vrij toegankelijk zijn? Weinig verder te vermelden over Cancun.

Maandag de zevenentwintigste ben ik doorgevlogen naar New York. Er waren hier ook al mensen geïnfecteerd met het varkensgriepvirus. Maar op een gegeven moment werd ik een beetje para van de berichtgeving, op het nieuws hier leek het soms alsof het einde der tijden nabij was. Ik kwam tegen vijf uur 's middags aan op Newark International Airport. Een shuttle bus bracht me naar 42nd Street. We zaten midden in de spits, dus het duurde anderhalf uur. Vervolgens ben ik met de metro naar 59th Street gegaan. Ik had een kamer in hetzelfde hostel als in 2007. Dus in 63rd Street, naast Central Park. Ik had er nu wel uitzicht op vanuit mijn kamer. Na het inchecken een snelle douche en toen de stad ingegaan op zoek naar wat te eten. Voelde toch weer vertrouwd en lekker om hier rond te lopen. Ik vind dit echt een van leukste steden op deze aardbol. Ik ben tot aan Times Square gelopen. Op de terugweg ben ik een echte New Yorkse pizzeria ingedoken en ben er weg gegaan met een gestoord grote pizza, met een diameter van 18 inches/45 cm. Kostte me twee dagen om hem op te eten. Maar voor mij hoort dit bij een bezoek aan New York.

Dinsdag de achtentwintigste ben ik eerst wat gaan shoppen in een grote outletzaak, vlakbij het WTC terrein. Het is daar trouwens nog steeds een grote bouwput, vraag me af wanneer ze nou een keer iets gaan bouwen daar.
's Middags heb ik nog een meet-and-greet gehad met de Customer Service Manager van Citibank. Daar had ik beroepshalve de afgelopen twee jaar een goed contact mee. Het weer was trouwens tropisch vandaag, dertig graden! Dus na een lange loopdag is dan er niets beters dan lekker languit in Central Park te gaan liggen, boekie te lezen en je over te geven aan people watching.
Woensdag de negenentwintigste ben ik naar Brooklyn gegaan. Het was nog steeds zonnig, maar minder warm. Een aantal delen van dit stadsdeel had ik de vorige keer niet bezocht. Ben met de metro eerst naar de wijk Bensonhurst gegaan, bekend van films en de maffia. Na een klein rondje door de wijk ben ik doorgereisd naar Coney Island. Het was hier aardig dood, veel zaken waren (nog) dicht. In de zomer komt het pas echt tot leven hier. Maar net als Venice Beach in Los Angeles is dit ook zo'n "been there, done that" plek die je een keer moet bezoeken, ongeacht het jaargetijde. Hierna ben ik weer richting Manhattan gegaan en ben ik in de wijk DUMBO uitgestapt. DUMBO staat voor Down Under the Manhattan Bridge Overpass, het ligt aan de East River in Brooklyn. Hier heb ik een paar mooie plaatjes geschoten van zowel The Manhattan Bridge als The Brooklyn Bridge, dat er naast ligt.

Donderdag de dertigste. Ik stond op met een beetje een rotgevoel. Langzaam aan komt het besef dat niet alleen deze trip bijna voorbij is, maar dat ik voor langere tijd bijna klaar ben met reizen. Ben rond tien uur naar Harlem gegaan en heb daar nog wat rondgelopen. 's Middags heb ik nog een beetje rondgezworven door The Bronx.
's Avonds ben ik naar een honkbalwedstrijd van de Yankees gegaan. Ze hebben dit jaar een nieuw stadion geopend, aan de overkant van hun oude stadion, Dat wordt volgend jaar gesloopt. Weinig sfeer tijdens zo'n wedstrijd. Alles gaat op commando, weinig spontane liedjes en gezangen. Het was behoorlijk fris daar, ik had me dik aangekleed maar ik zat daar bovenin op de vierde ring echt kou te lijden. Kaartjes voor dat deel waren het goedkoopst en je hebt er best een aardig zicht op het veld. Nou, na twee innings (slagbeurten van beide partijen) hield ik het voor gezien daarboven en ben ik naar beneden gegaan, naar de eerste ring. Daar heb je een foodcourt, waar ik even wat ben gaan eten, Hier was het wat beter uit te houden. Ik ben de rest van de tijd gewoon op de overloop blijven staan, boven de tribune waar een dagkaart vijfentwintighonderd dollar kost, zo'n tweeduizend euro! Het zijn echt status kaartjes, als je daar zit kom je vaak op tv. Slaat nergens op man, zulke hoge prijzen. De Yankees wonnen de wedstrijd tegen de Los Angeles/Anaheim Angels met 7-4. Ik ben iets eerder weggegaan, zodat ik de drukte in de metro voor kon zijn. Ja, ook hier heerst er varkensgriep, ga niet de goden verzoeken natuurlijk.
En vrijdag een mei was alle pret weer voorbij. Mijn vlucht terug vertrok pas om half zeven die avond. Dus ben ik om de tijd te doden naar de film gegaan. Ik had Wolverine uitgekozen. Hij draaide in een bioscoop vlakbij mijn hotel. De voorstelling begon om kwart over twaalf en zou anderhalf uur duren. Nou, met reclames enzo erbij ongeveer twee uurtjes dus, ik had een airport shuttle geregeld voor half drie. Maar wat gebeurt er nou, de hoofdfilm begon pas om kwart over een. Dus een vol uur lang reclame, voorfilms en andere onzin. Dus heb ik halverwege de film de zaal moeten verlaten. Kijk hem later wel verder. De terugvlucht verliep voorspoedig. Leek er even op dat we extra controle kregen op Schiphol vanwege de varkensgriep. De douane was bezig om om ons heen schotten te plaatsen bij de bagageafhandeling. Loos alarm, kon gewoon doorlopen.

Het was me weer een mooie reis zeg, hoop dat iedereen heeft kunnen meegenieten van mijn avonturen, Ik zou zeggen, doe eens gek en maak zelf ook zulke reizen. Sommige plekken op aarde zijn er nu nog wel, maar over korte tijd misschien niet meer of niet meer in die staat. Dan heb je alleen nog maar foto's uit de oude doos.
Goed en dan nu: werk zoeken! Ik heb mezelf tot het eind van deze maand gegeven om werk te vinden. Gaat lukken, no worries.

Wie weet tot in de toekomst, als ik toch besloten heb weer de wijde wereld in te trekken. Zeg nooit nooit....

English Summary (later)