New York, 29/04/2009, 22.00 uur

English Summary Below

(ben al een paar dagen thuis, maar voor de chronologie is dit verhaal eerder gedateerd)

Varkengriep!!! De wereld staat weer eens op zijn kop en uw verslaggever zit bovenop het nieuws! Vorige week zat ik een dag of vier in Cancun, Mexico. De eerste berichten over de varkensgriep sijpelden binnen en ik begon me een beetje zorgen te maken. Later werd duidelijk dat het epicentrum van deze ziekte in Mexico Stad lag en dat het virus Cancun nog niet bereikt had. Wel nam ik mijn maatregelen door zoveel mogelijk grote mensenmassa's te mijden. Nou, dat gaat prima in Cancun, stranden genoeg om je rustig te vermaken. In New York en andere delen van de VS zijn er inmiddels ook mensen met varkensgriep, dus ik reis de ziekte min of meer achterna.
Ik vond Cancun trouwens weinig bijzonders, het is helemaal gericht op Amerikaanse toeristen. Dus je hebt er boulevards met alle grote Amerikaanse fastfoodketens en de prijzen zijn dan ook exorbitant (weer een schoolwoord!!) hoog. De stranden en de zee zijn wel mooi: spierwit zand en fel groenblauw zeewater. Het leek wel of men verf in zee gegooid had.

Dan volgt nu het verslag van week zes tot en met acht, de trip over land van Panama Stad naar Honduras. Bereid je maar voor op een hele lap tekst.

Deel 3: van Panama naar Honduras, 31 maart - 14 april

Na de begrafenis van mijn tante heb ik de tijd in Nederland nog even gebruikt om langs mijn tandarts te gaan. Die kon het provisorische werk van de Zuid-Amerikaanse tandartsen fixen waardoor ik zonder last mijn reis kon vervolgen.

Dinsdag eenendertig maart ben ik 's middags weer op het vliegtuig gestapt voor de vlucht naar Panama Stad. KLM vliegt er tegenwoordig rechtstreeks op. Had tijdens het online inchecken een mooi plekkie kunnen bemachtigen in het vliegtuig (voorste rij, raamkant, met slechts een iemand naast me. Rest van economy class bestaat uit drie keer drie stoelen per rij) dus kon ik lekker luxe mijn benen strekken en me de vlucht laten welgevallen.
Na aankomst heb ik mijn afhaalchauffeur opgezocht die me naar het hotel bracht. Service van dit hotel en het scheelt weer 15 dollar aan taxikosten. (hier is de US Dollar ook de nationale munteenheid)
Zat dit keer in een ander gedeelte als de week hiervoor, toen ik in de oude wijk zat. Even pinnen en eten (McDonald's, had geen inspiratie voor iets exotisch) en toen mijn bed opgezocht.

Woensdag een april ben ik na het ontbijt eerst een stuk gaan lopen, om de beenspieren los te krijgen en om weer aan de hitte te wennen. Tegen de middag liep het kwik alweer op tot zo'n 30 graden. Toen ik er genoeg van had heb ik een taxi aangehouden en ben ik naar het busstation gegaan. Er is een busmaatschappij hier die je helemaal van Panama Stad naar Mexico kan brengen. Dit duurt een dag of vier en kost je 200 US dollar. Geen slechte deal, maar voor dat geld kan je ook vliegen. Ik heb ervoor gekozen om de route in etappes af te leggen. Voor het eerste deel wou ik van Panama City naar Managua, Nicaragua reizen. Reis van een hele dag via Costa Rica. Na mijn ticket aangeschaft te hebben, met vertrek de volgende dag, ben ik met een andere taxi naar de Miraflores Locks gegaan. Dit is de sluis in het Panama Kanaal dat het dichtste bij Panama City ligt. Je vindt hier een klein museum, winkeltjes en restaurants en een observatie-deck waar je de langsvarende schepen mooi kan bekijken. Ik was er die middag vanaf een uur of half drie en kon een aantal grote schepen de sluis zien passeren. Mooi om te zien, men geeft ook commentaar over de intercom bij elk passerend schip.

Donderdag twee april vertrok mijn bus om half elf vanaf de busterminal van Panama City. Aan boord veel studenten uit El Salvador, die op weg naar huis waren om de Paasweek met hun familie en vrienden door te brengen. Om een uur of zes die avond kwamen we bij de grens met Costa Rica. De hele bus moest uitstappen en je moest al je bagage uit en onderin de bus pakken. In een aparte ruimte moest alle bagage eerst in een lange rij uitgestald worden. Vervolgens kwam er een Panamese douanier die samen met een hond aan alle tassen en koffers snuffelde. Vervolgens moesten we een voor een onze bagage laten doorzoeken door een andere beambte. Als alles in orde was mocht je dan je paspoort af laten stempelen. Ik was als een van de eerste aan de beurt, misschien wel omdat ik de enige Europeaan in het stel was. Na de exit stamp moest ik met beide tassen lopend de grens over en mij melden bij het immigratie kantoor van Costa Rica. Ook daar zonder problemen mijn stempel gekregen en toen was het wachten op de andere passagiers. Duurde een uur voordat iedereen zijn beide stempels had. Maar in Costa Rica is het een uur vroeger dan in Panama, dus kloksgewijs viel het mee.

Vertrekken konden we nog niet, want eerst moest de douane van Costa Rica nog alle bagage doorzoeken. Niet echt logisch, dit was vijfhonderd meter eerder ook al gebeurd. Wel door een andere mogendheid, maar goed. Men vertrouwt elkaar niet echt dus. Ik werd weer als eerste naar voren geroepen. Inspectie werd uitgevoerd door twee man. De ene spitte door mijn kleding en de ander vroeg me het hemd van mijn bezwete lijf. (door de hitte) De voertaal was Spaans, door goed te luisteren en op gezette tijden Si en No te zeggen kon ik me hier aardig doorheen slaan. Een half uur later konden we dan eindelijk op weg naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Om een uur 's nachts kwamen we daar aan. Ik moest er van bus wisselen voor de tweede etappe, van San Jose naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. De tweede bus vertrok pas om half vier die nacht, dus moest ik me zien te vermaken in die kleine busterminal. Gesprekken voeren ging niet echt, mijn Spaans en hun Engels was niet echt denderend. Dus dan maar muziekie luisteren op mijn mp3 spelert. Heb er bijna zeshonderd liedjes op staan, variërend van house tot reggae en ouwe-school-hiphop. Die mp3 begeleidt me prima op deze trip, soms worden de uitzichten nog mooier met het luisteren naar een passend muziekstuk.

Het tweede deel van deze reis had dus ook een tweede grensovergang. Deze overgang verliep sneller, alhoewel ik weer een grappig momentje had bij de Nicaraguaanse douane. Je moest daar met je tassen in een rij staan en eenmaal aan de beurt moet je op een knop drukken. Groen is goed, rood betekent controle van al je bagage. Aan de beambte die de knop in de gaten hield moest je een zogeheten customs declaration formulier afgeven. Dat had ik nu juist in mijn paspoort gestopt en mijn paspoort was bij de buschauffeur. Die had alle paspoorten verzameld zodat en masse de stempels gezet konden worden. Nou, ik moest dus wachten van die beambte, hij wou per se het formulier hebben. Zat niets anders op. Werd dit na een kwartier zat, ik kon me niet vrij bewegen in die hitte want ik moest op mijn grote rugzak letten. Dus ik weer naar die kerel, nogmaals de situatie uitgelegd. Hij was het denk ik ook zat, want ik moest van hem op de knop drukken en meteen doorlopen. Gelukkig was het groen.

Tegen de middag op die vrijdag de derde april, kwamen we aan in Managua. Ik had er voor een nacht een kamer geboekt in de buurt waar de meeste busterminals zich bevinden. Het hotel heeft acht verschillende kamers die eigenlijk suites zijn, compleet met keuken, koelkast etc., buiten je eigen patio met hangmat, sofa's. Dit hotelcomplex ligt midden in een gevaarlijke woonwijk en heeft muren met prikkeldraad. Veilig genoeg om lekker te chillen. Deze buurt is een van de gevaarlijkste van heel Midden-Amerika. Het was dus een hele eer om hier te gast te zijn...
Na het inchecken in dit zeer relaxte en kleine hotel wilde ik geld gaan pinnen en de buskaart voor de volgende dag gaan regelen. De terminal van de door mij verkozen busmaatschappij en de pinautomaat lagen naast elkaar en op een kwartiertje lopen vanaf het hotel. Toch werd me nadrukkelijk geadviseerd een taxi te nemen, zelfs op klaarlichte dag word je beroofd hier. Probleem was, dat ik geen geld op zak had. Ben dus toch maar gaan lopen, de route was recht toe recht aan. Het was vijfendertig graden buiten, denk dat de meeste criminelen daarom lekker een siesta hielden, Zag weinig mensen op straat. En iedereen die ik passeerde kreeg een boze en gevaarlijke blik van me toegeworpen. Zo probeerde ik kwaadwillende gasten op afstand te houden. Voelde geen angst, maar was wel honderdtien procent op mijn hoede. Gelukkig gebeurde er niks en kon ik geld gaan pinnen. Security bij de pinautomaat, security die de deur voor me open deed bij het kantoor van de busmaatschappij. Gestoorde leefomstandigheden daar. Al die security boys dragen ook allemaal een wapen en laten die maar wat graag zien. Wannabee-Rambo's joh...

Ik wou de volgende dag weer verder reizen, naar Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Maar er was geen plek meer in de bus. Paasweek is in dit rooms-katholieke gebied (zowat heel Midden- en Zuid-Amerika) een week dat iedereen naar huis gaat. Dus alles is volgeboekt.
Toen maar een kaart voor de zondag gekocht. Ben daarna met een taxi teruggegaan naar mijn hotel. Een rit van een paar minuten dus, maar gewoon noodzakelijk. De rest van die dag en de dag erna heb ik zoveel mogelijk gerust. Lekker boekie gelezen, beetje tv gekeken. Zowel de hitte als de gevaarlijke stad nodigden niet echt uit om een grote verkenningstocht te maken.

Die zondag de vijfde april vertrok mijn bus om half drie 's nachts vanuit Managua. Omdat ik een last-minute kaartje had, kon ik alleen een eerste klas kaartje kopen. Zelfde luxe omstandigheden als eerder in Peru. De grensovergang verliep erg snel. Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatemala hebben een overeenkomst gesloten, die het reizigers toestaat zich vrij tussen deze vier landen te begeven, zonder onnodig oponthoud bij de grens. Je krijgt bij het eerste land dat je binnenkomt een toeristenkaart, die in je paspoort moet blijven tot je het gebied verlaat. Er vindt slechts controle van je gegevens en die kaart plaats.
Hier gelukkig geen beambten die je tas wilden doorzoeken. Ik denk vanwege het vroege tijdstip, we waren daar om half acht in de ochtend. Er zijn bij de grensovergangen ook altijd lopende gwk-kantoortjes aanwezig, die je geld tegen voor hun voordelige koersen kunnen omwisselen. Ik maak er graag gebruik van, die paar euro's verlies geloof ik wel. Heb ik tenminste wat geld op zak om water en andere versnaperingen te kunnen kopen onderweg, Pinautomaten zijn er zat, ook hier, maar dan natuurlijk net niet als je er een nodig hebt. Je kent dit wel.

Tegen de middag kwamen we aan in Tegucigalpa. Dorre en droge landschappen onderweg. Ik wou hier een dagje blijven en dan op maandag doorreizen naar Tela, aan de Caribische kust in Noord-Honduras. Ik had in een dorpje daar in de buurt voor zeven nachten een strandhutje geboekt, om de Paasweek zo door te komen.
Eigenlijk meteen na aankomst in Tegucigalpa maar besloten om door te reizen, want van Tegucigalpa naar Tela was het nog maar een uurtje of zes rijden. Zo heb ik tenminste de zekerheid dat ik al in de buurt ben, met zo'n feestweek weet je maar nooit wat de beschikbaarheid voor de bussen is. Om zeven uur die avond kwamen we in Tela en bijna alle hotels waren vol. Dus heb ik ergens een kamer moeten nemen tegen een feestweekprijs van maar liefst zestig dollar. De kamer was overigens niets bijzonders.

Die maandag ben ik eerst geld gaan pinnen, ik heb een bedrag uit de muur getrokken wat mij genoeg leek voor zeven nachten. Toen met een taxi naar het plaatsje El Triunfo de la Cruz gegaan. Ligt op zo'n tien minuten rijden vanaf Tela. Het hotelcomplexje ligt midden in het dorp, maar wel aan het strand. Het dorp bestaat overigens voor 95% uit Garifuna mensen, dit zijn nazaten van Afrikaanse slaven. De hele oostkust van Belize, Guatemala en Honduras is Garifuna gebied.
Ik kreeg de voorste hut van het complex. Hangmatje voor de deur, eigen badkamer, kabel tv, restaurant met goed eten. Nou, die zeven dagen kwam ik met gemak door dus. Het strand en de zee waren niet echt uitnodigend, ik ben maar een keer of drie op het strand gaan liggen en de zee in gegaan. Daarbij lag het wel erg lekker in die hangmat, ben er zelfs een paar keer in slaap gevallen. En dan wakker worden met overal muggenbulten.... Het viel trouwens erg mee met de drukte in het hotel, er waren maar twee van de in totaal vijf hutjes bezet die hele week. Op het strand daarentegen stikte het van de mensen, vooral op de donderdag, vrijdag en zaterdag.

Helemaal bijgetankt en uitgerust ben ik op maandag dertien april doorgereisd naar Copan Ruinas, vlakbij de grens met Guatemala. Hier vind je het gelijknamige Maya Ruine complex. Wederom een grappig voorval deze reis. Ik moest in het plaatsje San Pedro Sula overstappen op een andere bus. Ik had na aankomst zo'n drie uur wachttijd. Die tijd heb ik grotendeels in een internetcafé besteed. Om half elf ben ik bij de gate gaan zitten. Vertrek was gepland om elf uur. Het aan boord gaan verloopt hetzelfde als op een vliegveld. Ik moet op een of andere manier het omroepen van mijn bestemming hebben gemist, want ik zag mijn bus ineens wegrijden. Ik heb nog geprobeerd om hem te laten stoppen, maar dat vonden ze niet goed. Dus moest ik de volgende bus nemen, weer drie uur wachten! Die bus heb ik gelukkig wel gehaald, zodat ik om zes uur die avond in Copan aankwam. Mijn grote rugtas zat in die eerdere bus van elf uur, ik had laten regelen dat ze hem apart zouden houden.

Ik had van tevoren een kamer geboekt in een hotel dat eigendom was van een Nederlander. Dat betekent superschone kamers dus. Werd door hem persoonlijk begroet en kon dus weer even Nederlands spreken. Het hotel had ook een restaurant, daar heb ik 's avonds een lekkere maaltijd genoten. Ben op tijd naar bed gegaan, morgen zou wel eens een fysiek zware dag kunnen worden.
Dinsdag de veertiende april ben ik vroeg op pad gegaan. Het is volop heet in dit deel van Midden-Amerika, hier zou het tegen de middag zo'n achtendertig graden zijn. Dus om negen uur ging ik de deur uit. Het ruine complex ligt op een kwartiertje lopen vanaf het dorp.
Schitterende ruïnes overigens. Tezamen met Palenque in Mexico en Tikal in Guatemala behoort Copan tot de bekendste Maya ruïnes. Elk heeft zijn eigen kenmerkende tempels. Copan staat bekend om de ingekerfde afbeeldingen in de stenen. Zowat elke tempel is gebouwd uit stenen die later bewerkt zijn door de Mayas. Die noeste handarbeid leverde mooie inscripties op. Zie foto's.
Ik ben er tot een uur of twaalf gebleven, heb alle plekjes bezocht en ben op een aantal ruïnes geklommen. En toen werd het me een beetje te warm en kreeg ik last van mijn voeten. Ben terug naar het dorp gegaan met een soort tuk-tuk, dus een brommer met een overdekte bak achterop. Rest van de middag eigenlijk weinig meer gedaan, te warm om je druk te maken.

De volgende dag ben ik met een bestelbusje met nog negen anderen van Copan naar Guatemala Stad gereisd. Later deze week het slotverhaal, over mijn belevenissen in Guatemala, Belize, Cancun en New York.

English Summary (will be completed later, soory)

Swine Flu!!! I am more or less chasing this virus outbreak. I stayed in Cancun, Mexico last week and now I'm in New York, where there are people affected (better said: infected) too. Since the virus did not reach Cancun (yet), I'm not too worried about myself. I took my pre cautions by avoiding large masses of people. I just stayed on the beaches, which were pretty empty when I was there.
I did not like Cancun that much, too touristy for me. The beaches and the ocean were pretty though.

Here is the report on week six to eight, travelling from Panama City to Honduras.

Part 3: Panama to Honduras, 31 March - 14 April

After my aunt's funeral I visited my own dentist here in Amsterdam to fix my backtooth problem. The remainder of my trip I wasn't to worry anymore about this tooth,

So I got on the plane again for the return trip to Panama City on Tuesday 31 March. KLM now has a direct service from Amsterdam to Panama City, which only takes nine hours or so, so I arrived in a fairly good condition. This time I had reserved a room in a hotel in a different part of town. the only reason was that this hotel (and this hotel only!) offers a free pick-up service from the airport to their hotel. Otherwise it would cost you between 11 and 25 US Dollars. The room was clean and had an ensuite bathroom, so I was able to sleep like a prince there.