Week 3, 4 and 5 - time flies, having fun!

(English summary below)

Ongelofelijk hoe hard de tijd gaat. Dat gevoel heb ik in Nederland ook wel eens, maar omdat ik hier een droom beleef mag het wel ietsje minder snel graag. Maar ik geniet van elke dag, hoe saai of hoe druk het ook is!

Er valt voor de geinteresseerde lezer weinig spannends te vertellen over de afgelopen drie weken. Werken, eten, slapen, af en toe een wasje draaien, dat is het zo'n beetje elke dag.
Ik merk dat ik vooral vanaf de donderdag en vrijdag uitkijk naar het weekend. Dit geeft aan dat het behoorlijk druk is op het werk.
Ja, ik zit hier in een vijfsterren appartement, gratis en voor niks, dus dat moet ik wel terugverdienen. Althans, dat is mijn gevoel.
We zijn nu in een kritieke fase van het project beland, waarbij ik al mijn kennis en organisatievermogen moet aanspreken en het snel zoeken naar nog snellere oplossingen voor problemen zowat iedere dag moet gebeuren.

Maar goed, ik heb echt mijn draai gevonden. Net zoals in Nederland heb ik op werkdagen een min of meer vast patroon, vanaf het openen van mijn ogen tot aan het sluiten ervan. Ik heb vanaf de derde week wel de lange lunch afgeschaft. Het kost me teveel tijd en het verleidt te snel tot het eten van heerlijke maaltijden, wat dus slecht is voor mijn jeweetwel. Dus doe ik het met zelfgesmeerde bruine broodjes ham en beperk ik mijn pauze tot maximaal een half uur. Erg handig dat het appartement om de hoek zit. Geeft me de kans om -indien nodig- even een bezoekje aan het "paradijs" te brengen, mocht de maaltijd van de avond ervoor zich opdringen. Of ik ga eventjes op de bank liggen voor een moderne en verfrissende "power-nap". De eerste keer in de eerste week viel ik echter in een diepe slaap en werd gelukkig op tijd gewekt door Simon, die in zijn pauze was gaan shoppen. Jetlag lah...
En soms werk ik gewoon door en neem ik langer de tijd voor elke rookpauze buiten.

In het weekend na de derde week ben ik op de zaterdag met de metro naar een buitenwijkje gegaan, genaamd Toa Payoh. Ik had gelezen dat dat De plek is om een goedkope bril te halen, met iets van dertig opticiens in het winkelgebied. Dat was trouwens een verademing zeg, geen levensgroot winkelcentrum met de temperatuur van een koelkast, maar gewoon een aantal winkelstraten met leuke kleine zaakjes. Ik heb er uiteindelijk een nieuwe bril gehaald voor ongeveer vijfig euro inclusief glazen. En het beste was dat mijn bril binnen een half uur klaar was!

Die avond heb ik nog een voetbalwedstrijd bezocht uit de Singaporese eredivisie (De S-League), Balestier Khalsa speelde thuis tegen Tampines Rovers FC. Gerse namen, lijkt een beetje op een stripverhaal.
Het was een bar slechte wedstrijd, beetje van het niveau ajax-RKC Waalwijk. Raar ook trouwens, een voetbalcompetitie in een stad (=land dus) met toch twaalf deelnemende teams. Tampines won de pot met twee tegen nul.
Maar het was er wel sfeervol op de tribunes. Het 'stadion' is een klein atletiekcomplex midden in een woonwijk, met een grote sintelbaan dus. De eerste helft ben ik aan de overkant van de hoofdtibune gaan zitten. Viel me op dat het uit- en thuispubliek gewoon naast elkaar zit. In Nederland en zeker bij Feyenoord-ajax kan dat niet meer. De tweede helft ben ik na wat versnaperingen in de rust (beker water en zakkie chips, geen bier te koop potverdorie!) op de hoofdtribune gaan zitten. Grappige indeling van deze overdekte tribune, links zit de 'harde kern' van de thuisclub, in het midden vips en sponsors en rechts de 'harde kern' van de uitclub. Beide kernen waren helemaal uitgedost in de kleuren van hun team. De thuisclub had trommels en wat cheerleaders en de uitclub had trommels en wat feestlintschieters. Onder luid gezang en getrommel werden de teams aangemoedigd, wat helaas niet opgepikt werd door de teams. Maar ook dit was weer een leuke ervaring.

Het afgelopen weekend ben ik de stad ontvlucht en heb een weekendje op Pulau Bintan verbleven, een idyllisch Indonesisch eilandje op een uur varen van Singapore. Bintan ligt rechts van Batam (zie kaartje)
Ik had echt zin in een dagje luieren op het strand. Via een touroperator had ik online een arrangement geboekt. Inclusief de retourtrip per snelle ferry, retour vervoer van de ferry terminal naar het resort en een nachtje slapen in een vijf-sterren resort kostte me dit ongeveer honderdentwintig euro. Viel gelukkig mee, ik had veel duurder verwacht.
De weersvoorspellingen vooraf gaven een niet al te best vooruitzicht met regenbuien en bewolkte luchten. Dus met een beetje twijfel in mijn hoofd ging ik die zaterdagochtend de eenendertigste mei op pad. Na een rustige overtocht kwamen we met een flauw zonnetje aan op Pulau Bintan. De douane formaliteiten aan de Indonesische kant verliepen onverwacht erg vlot. Ik was deze keer wel blij dat ik een westers paspoort had, want het merendeel van de opvarenden had een Aziatisch paspoort. Met een touringcar werd ik naar het resort gebracht, op twintig minuten van de ferry terminal. Ik ben niet zo vaak in zulke luxe resorts geweest en zal er vast niet zo vaak meer terugkomen, maar het zag er erg goed uit allemaal. Met lokale dans en muziek werden we onthaald en eenieder kreeg een drankje van het huis. Dat liet ik lekker voor wat het was, heb me snel ingecheckt en ben meteen naar mijn kamer gelopen. Inclusief ruim balkon met uitzicht op een binnentuin was het ruim voldoende voor een relaxed weekendje. Daar de wolken nog steeds de lucht gesloten hielden voor mijn grote vriend de zon, ben ik maar eventjes gaan liggen (met de wekker op mijn telefoon ingesteld op een uur later!)

Gelukkig was de lucht een beetje opgeklaard toen ik uitgerust was. Het was al na tweeen, dus hoog tijd voor het strand! Dat lag vlak bij het complex. Het deel van het strand voor het resort zag er te touristisch uit, met strandstoelen, honderdduizend voetstappen in het zand, bedienende Indonesiers, witte Chinezen en roodverbrande Europeanen. Keek je even verder de horizon af, dan zag je daar een groot leeg wit strand. Dus liep ik lekker die kant op. Na een half uurtje lopen op de grens van het strand en de zee was de zon al behoorlijk aan het winnen van de wolken en vond ik een geschikt plekje op het hagelwitte strand. Het tij was aan het keren, de vloedgolven kwamen al aardig op. Snel mijn spullen gedumpt, handdoekkie uitgerold en de zee in! Heerlijk temperatuurtje in het lauwe zeewater. Ik voelde me helemaal ontspannen. Weinig te zien trouwens onder water, het koraalrif ligt een paar honderd meter verderop. Maar dat risico nam ik maar niet, ik ben tot honderd meter van het strand gegaan, waar ik nog net kon staan. En met al die toeristen op hun rubberen bananenboten, voortgetrokken door speedboats, zal het koraal vast zo dood als een pier zijn. Jammer.

Ik ben er tot een uur of vijf gebleven en heb goed genoten daar. Hele strand voor mezelf, geen gedoe om me heen, alleen het geluid van de zee en van wat krekels in de bomen.
Na een korte douche in mijn kamer ben ik naar een van de negen restaurants gegaan en heb daar een behoorlijk prijzige maltijd genoten, buffet style. Kostte me inclusief drie biertjes (Bir Bintang) gewoon tien keer mijn normale avondmaaltijdsprijs. Ach, voor deze ene keer he. Ik heb me nog lekker laten masseren door een ietwat verlegen indonesisch meisje en na wat biertjes in de hotelbar ben ik maar gaan slapen, want ik moest die zondag er weer vroeg uit om mijn ferry te halen. Ik ben nog wel even langs de nachtclub van het resort gelopen, maar de band van die avond speelde wat nummers van Queen en dan ook nog op zijn Indonesisch. Niet erg uitnodigend dus voor deze funkloving Molukker. Raakte nog wel even aan de praat met een van de portiers, die van West-Timor kwam. Hij kon aan mijn uiterlijk zien dat ik ook uit het Melanesische deel van Indonesie afstam, het deel ten oosten van Bali tot aan Papua. Het was een interessant geprek, over het leven in Indonesie, de overal aanwezige corruptie, het salarispeil, het vrouwelijke geslacht etc.

De volgende dag liet ik dit kleine paradijsje weer voor wat het was en arriveerde uitgerust in het appartement hier in Singapore. Dit smaakt natuurlijk naar meer! Ik heb nog wel wat weekendjes te gaan en hoop een volgend weekend naar het noorden te gaan, naar een van de Maleisische eilandjes. Ik krijg wel meer en meer heimwee naar de Molukken. Ik hoop dat het toerisme daar zich ooit op dergelijke wijze zal gaan ontwikkelen zoals ik gezien heb op Bintan. Wie weet ligt daar misschien een nieuw doel voor me in het verschiet.

Samenvattend gaat het me nog steeds prima af hier, ik heb mijn ritme goed gevonden en wissel de drukke werkweek af met lekker relaxen en genieten van het feit dat ik hier in Singapore woon, leef en werk!

== R.I.P. Rinze Wielinga, voormalig schade expert en oldtimer taxateur bij Unive Verzekeringen en een trouwe lezer van mijn verhalen. Helaas overleden op vrijdag 30 mei jl. Chef, u zal gemist worden ==

English Summary

Time passes by a bit too quick, as I'm living one of my dreams and I want it to last for a long time. I'm working and living for five weeks in Singapore now.

Not much exciting to tell about the past three weeks. Working, eating, sellping, the occasional laundry, that's about it.
At the moment we are in a critical phase of the project at work, so I really have to step-up and show my skills.

I did stop having those long one-hour lunches that the locals enjoy. This just bites too much out of my prescious time and is bad for my beerbelly, which is getting lesser by the week though. I usually limit my luchtime to half an hour, and have some ham sandwiches at my desk or do a powernap at home. So lucky my apartment is right around the corner!

The weekend after week three I visited Toa Payoh, a suburb just north of the city center. I have read on the net that that's the area to shop for spectacles. I did found a good and cheap pair there, and the best part was that is was ready in half an hour! At night I visited a soccer game, which was good fun. The level of play was not much, but I enjoyed myself watching the crowd sing and cheer to support their favorite team.

Last weekend I went on a half board trip to Pulau Bintan, a small Indonesian Island just one hour away from Singapore by ferry. I really felt like laying on a pristine beach and letting the work troubles float away in the turqoise sea. So that Saturday May 31 I packed my weekendbag and went on a search for full relaxation. Fortunately, the weather turned out better than predicted. I arrived at noon in cloudy circumstances though, but after settling myself into my room the sun appeared and I went off to the beach. The beach in front of the resort did not look too nice to me, with lots of pale Chinese people and sunburnt Europeans, so I veared away from this spot and took my towel and swimgoggles to a much nicer and -most important- empty part of the long stretch of beach, half an hour walking from the resort. Not one single soul around, just me, the perfect white sand beach and a warm sea. Just what I wanted! I stayed there for the whole afternoon, swimming, napping, thinking about absolutely nothing.

At night, after having dinner in one of the nine restaurants at the resort, I enjoyed a fulll body massage, had a couple of beers and went to bed rather early, as I was booked on an early return ferry the next day. When I got back in Singapore, I felt totally relaxed. I still have some more weekends to enjoy here, so I might book myself on another beach trip, most likely up north to one of Malaysia's islands.

So five weeks have passed now. I'm really doing fine, working hard during the weekdays and relaxing as much as possible during the weekends. And enjoying the fact that I'm living and working in Singapore almost every minute of the day!