Dili, 09/06/11

(English summary below)

Schitterend land, dat Oost-Timor!!
Aangezien ik op Ambon een beetje druilerig werd van de regen leek het me verstandig om plan B in werking te laten treden. Tja, waar nu dan heen? Na Maluku had ik niet zoveel zin meer om naar andere delen van Indonesie te gaan. Beetje flauw geworden van al die Javaanse soldaten die overal op Ambon en Seram te vinden zijn.

Vantevoren had ik Oost-Timor als bestemming in gedachten gehad, maar dat even terzijde gelegd omdat ik van plan was om minimaal twee weken op Maluku te verblijven. Het eiland Timor (voor de helft bezet door Indonesie , de oostelijke helft is onfhankelijk sinds 2002) ligt redelijk in de buurt van Maluku, maar heeft toch een heel ander klimaat. Het is daar zomer nu, de regentijd is net afgelopen. Mooi zo, op naar Timor!

De laatste drie dagen op Ambon heb ik doorgebracht aan het strand. Ja, als ik dan toch naar de regen moet kijken dan doe ik dat liever vanuit een strandhutje dan vanuit een hotelkamer in de stad. Bij het beroemde strand van Natsepa heb je naast een aantal high-end resorts ook een kleinschalig resort, genaamd "Lunterse Boer". Precies, in eigendom van een Molukker uit Nederland. Was er de enige gast, de bungalow die ik kreeg was ruim en had ook een eigen badkamer met stromend water. Vrijdag na aankomst hoosde het nog flink. Maar zaterdag en zondag was het droog en scheen gewoon de zon! Ik ben niet gaan zwemmen in de zee, want door de regenval dreven er veel takken en boomstronken in het zeewater.

Maandag 30 mei nam ik met een bedroefd gevoel afscheid van Maluku. Had er graag wat langer verbleven, hopelijk duurt het niet weer zestien jaar voor ik er terugkeer.

Helaas is er geen directe vlucht van Ambon naar Dili of naar Kupang, de grootste stad van West-Timor. Ik moest eerst naar Surabaya, daar twee uurtjes wachten en toen door naar Kupang.
In Kupang moest ik een visum authorisatie aanvragen bij het Oost-Timorese consulaat, aangezien ik Oost-Timor over land binnen wilde. Volgens info op internet zou het tien werkdagen duren voor de authorisatie klaar is. Zoveel dagen heb ik niet, aangezien ik maar hooguit tien dagen op Oost Timor wil verblijven. Mocht het inderdaad zo lang duren, dan was ik van plan om te gaan “eiland-hoppen” in de richting van Bali. Je kan dan via onder andere Alor, Sumba, Flores, Komodo en Lombok toch nog een mooi tripje maken.

Maar goed, eerst maar eens even naar het consulaat, kijken of er iets te regelen valt. Dit soort bepalingen verandert nog wel eens weetjewel. En inderdaad, de wachttijd is nu nog maar drie werkdagen! Volgend probleempje: ik was daar op dinsdag 31 mei, donderdag 2 juni is Hemelvaartsdag. Dus maandag 6 juni op z’n vroegst zou de brief pas klaar zijn. Maar met mijn breedste smile kon ik de consulaire dame gelukkig overtuigen om de authorisatie morgen al klaar voor me te hebben.

Met de brief in mijn gelukkige bezit werd ik die Hemelvaarts-donderdag om vijf uur ‘s ochtends opgehaald met een minibusje, voor de twaalf uur durende rit van Kupang naar Dili, de hoofdstad van Oost-Timor. Lange ruk, maar gelukkig genoeg beenruimte in het busje. Het werd een van de mooiste ritten die ik in al die jaren heb mogen ondergaan. Authentieke dorpjes met overal vriendelijke mensen, schitterende bergen en dalen en hele mooie zeezichten. Na acht uurtjes bereikten we de grens. Bij de Indonesische douane moest je twee keer je paspoort laten zien voordat een derde officer je een exit stempel gaf. Ze vroegen zich af wat ik in hemelsnaam in Oost-Timor ging doen. Ik wou bijna zeggen dat ik heel graag het volk wilde ontmoeten dat zich heeft kunnen ontworstelen aan de jarenlange Javaanse onderdrukking. Wijselijk zei ik maar dat ik gewoon wat wou rondlopen daar voordat ik terug naar Nederland zou gaan. Aan de Oost-Timorese kant geen problemen, men nam de brief in en gaf me daarna de visumstempel.

De laatste vier uurtjes tot aan Dili reden we langs een kustweg, deels geasfalteerd, deels gewoon zand en kiezelstenen. Vette zeezichten, overal groenblauwe watertjes!
Aangekomen in Dili werd ik afgezet bij een hotel dat ik uit de Lonely Planet had gekozen. In Dili is nog steeds een groep soldaten van de Verenigde Naties aanwezig. Na de onafhankelijkheid in 2002 zijn er nog geregeld opstandjes en relletjes geweest. De bedoeling is dat de VN volgend jaar weggaat. Ze zijn nu bezig met het trainen en opleiden van de Oost-Timorese politie.
Vrijdag 3 juni heb ik benut om in het centrum rond te lopen. En langs de zee is een mooie boulevard. De mensen spreken hier Tetun, een mengelmoes van Portugees en Indonesisch. Portugees is de officiele taal en Indonesisch wordt nog door de meeste mensen gesproken. Kan me hier dus aardig redden met het “Bahasa Indonesia”. De nationale geldeenheid is nog steeds de US Dollar.

Zaterdag 4 juni ben ik met de local bus naar het plaatsje Baucau gegaan, op zo’n drie uur rijden ten oosten van Dili. Vandaar wilde ik, na een nachtje slapen, door naar het plaatsje Tutuala, waar het mooiste strand van Oost-Timor zou zijn. Helaas kon ik de bus niet vinden die die kant op zou gaan. Bleek dat ik op de verkeerde plek stond te wachten. Baucau heeft een oud gedeelte met koloniale gebouwtjes en een nieuw gedeelte, waar de busterminal is. De bus die ik moest hebben kwam langs het oude gedeelte. Hier had ik de afgelopen nacht nog verbleven. Ik weer terug, bleek de bus al lang weg te zijn. Had ik twee uur voor niks staan wachten. Volgende noodplan! Baucau ligt op een heuvel, op driehonderd meter boven de zeespiegel. Beneden ligt het vissersdorpje Osolata, met daar in buurt Pantai (=strand) Watabo’o. Er zou een soort beach resort zijn daar, waar trouwens maar weinig mensen vanaf wisten in Baucau. Met een Microlet busje (klein minibusje, dat overal mensen oppikt, vaste routes rijdt en de laatste muziek-hits keihard over de boxen laat klinken) ging ik de heuvel af, richting naar later bleek het paradijs! Het was even zoeken naar het resort, wat gewoon bestond uit een chalet vlakbij het strand, in eigendom van een vriendelijke familie.
Het chalet was ruim, met achteraan een badkamer en zelfs stromend (koud) water. Voor vierendertig dollar kreeg ik er drie maaltijden per dag bij, wat handig was omdat er hier beneden geen restaurants of winkels zijn. Ik zou dan steeds naar boven moeten, naar Baucau.

Het strand voor het huisje en bij het dorpje is al heel mooi en schoon. Maar op zo’n twintig minuten lopen vond ik een geweldig mooi, wit bounty strand, met palmbomen en een turquoise zee erbij. Had dit hele strand helemaal voor mezelf! Mijn geluk is dat er nog geen toerisme sector is in dit land. Veel toeristen zijn trouwens ook bang om te komen, die denken dat er nog steeds elke dag rellen zijn.
Die drie dagen daar op het strand gleden lekker langzaam voorbij, met een beetje lezen, beetje muziek luisteren, beetje zwemmen...

Gister ben ik terug naar Dili gereisd en weer met de local bus. Er rijden veel bussen op de route Dili-Baucau, soms zelfs tegelijkertijd. Bussen vertrekken pas als ze nokkievol zijn, volgeladen met mensen, bouwmaterialen, allerhande spullen, etenswaren, kippen, zelfs motoren worden achterop gebonden. Bij de busterminal word je bestormd door gasten die je in hun bus willen hebben. Het slimste is om in een bus te stappen die al redelijk vol is. Gister had ik de ‘pech’ dat ik bij de terminal kwam op het moment dat er maar een bus klaar stond, Ik heb daar dus een kleine twee uur moeten wachten tot mijn bus vol was. Was niet zo erg hoor, heb me rot gelachen om al die gasten daar. Met allerlei trucs en gladde praatjes proberen ze klanten hun bus in te krijgen. Zodra er een Microlet aankomt, rennen ze allemaal die kant op en proberen ze de spullen die op het dak vastgebonden zijn te pakken om deze vervolgens op het dak van hun bus te plaatsen. Dan hebben ze die klant alvast gewonnen. Af en toe gaat dat niet goed natuurlijk, dan krijg je het klassieke “twee honden, een been” verhaal.

Vanochtend heb ik het buitengedeelte van Dili verkend. Ze hebben hier ook een Jezus-standbeeld op een heuvel, net als in Rio de Janeiro. Het was een klein klimmetje langs trapstukken naar het beeld. Van daar hele mooie uitzichten! Beneden aan de voet van de heuvel heb je aan beide kanten een bounty strand. Het voorste gedeelte, zijnde waar Jezus op uitkijkt, ligt aan de openbare weg. Om bij het achterste gedeelte te komen moest je halverwege de trap naar het standbeeld van het pad afwijken en dan via een platgetrapt paadje de heuvel af. Had alleen mijn slippers aan, dus ik moest goed uitkijken om niet weg te glijden. Eenmaal beneden vond ik een nog mooier strand dan Pantai Watabo’o. Hier kan je ook mooi snorkelen. Zag er mooi gekleurde koralen en volop felgekleurde visjes. Wederom een happy day!

Morgen is de pret hier voorbij, dan vlieg ik voor een paar dagen naar Bali. Kon ook naar Jakarta, maar in die drukte daar heb ik even geen trek. Volgende week nog een paar daagjes Singapore en dan zit deze trip er weer op!

===============
English summary
Because of the rain season on Maluku I decided to travel on to the island of Timor. The western part is occupied by Indonesia, the eastern part has been independent since 2002. A new country, with hardly any tourism industry, so very interesting to me!
To get there from Ambon, Maluku I took a flight to Surabaya and from there to Kupang, the biggest city of West-Timor. In Kupang I had to arrange a Visa Authorization letter at the East-Timorese consulate. Latest info on the internet said that the processing time would be at least ten working days. Too long for me, since I only wanted to spend ten days on East Timor. But the procedure has been sped up in the meantime; it takes only three days now. I managed to get it done in one day, because of Ascension Day.
So that Thursday, 2 June, I got picked up by a minivan for the twelve-hour trip from Kupang to Dili. This turned out to be one of the best trips I went on. Beautiful scenery, authentic villages with smiling people everywhere, nice sea views over turquoise waters.

We arrived in Dili around five pm. There is still a UN army present, but they will leave next year, 2012. I did some exploration tours on foot in the city center the next day, and travelled on to the village of Baucau on Saturday, 4 June. After one night in a small guesthouse I wanted to continue east towards the village of Tutuala, which has the nicest beach and waters of East-Timor. But somehow I missed the bus that went there, so I had to think of somewhere else to stay. Baucau village is built on a hill, at the bottom of the hill there is a small fishing village called Osolata. There should also be a pretty beach, which was there indeed! I stayed there in a beach chalet for three days, and found real nice beaches close by, lined with palm trees and with clear seawaters.
I returned to Dili yesterday. This morning I visited the Jesus statue (similar to Rio de Janeiro’s), just outside Dili. There you can also find some beautiful beaches, with good snorkeling in the waters as well. So this has been another happy day for me!

I will fly to Bali tomorrow, and will stay there for three nights. I will spend the last five days of this wonderful trip in Singapore before I fly back to Holland.