Peking / Beijing, 05/06/06, 13.06 uur

Ni Hao!!!

Ik ben in Peking! Klein toetje voor mezelf gecreëerd, als mooie afsluiting van mijn super reis-rond-de-wereld. Ik zou volgens mijn schema twaalf dagen in Hong Kong verblijven, maar de verhalen waren dat drie dagen daar voldoende zijn. En dat bleek ook zo te zijn.

Maandag de negenentwintigste en dinsdag de dertigste heb ik het visum voor China geregeld, de treinkaartjes aangeschaft en mijn was laten doen. Ik kon vanwege dit alles niet te ver van mijn hotel gaan, maar dat was niet erg. Er was genoeg te doen in de buurt van mijn hotel. Er waren straatmarkten, winkels van sinkels en grote winkelcentra genoeg in de buurt, dus daar heb ik uren rondgelopen totdat ik mijn voeten bijna niet meer voelde.

Woensdag de eenendertigste ben ik wat verder op ontdekkingstocht gegaan. Ik had 's ochtends de metro gepakt naar het centrum. Mijn hotel bevindt zich op het vasteland en het centrum en het financiele gedeelte van Hong Kong liggen zuidelijker, op een eiland. Dus de metro ging onder een stukje water, net als in Rotjeknor.
Ze hebben hier trouwens de Octopus Card, een soort opwaardeer abonnement voor het openbaar vervoer. Aanschafprijs is omgerekend vijftien euro, elke keer als je de metro of de bus pakt haal je de card langs een scanner, waardoor de ritprijs van je tegoed wordt afgeschreven. Erg goed bedacht!
Ik ben eerst naar de Victoria Peak gegaan, het hoogste punt van Hong Kong Island. Was nog effe grappig toen ik de juiste bus ernaartoe zocht. Er was een kerel in het busstation die fungeerde als busaanwijzer. Ik zei dat ik naar The Peak wilde, maar hij begreep me niet. Vreemd, want The Peak is een van de meest bezochte plekken daar. Dus toen ik het op een plattegrond aanwees, begreep hij het pas. "Oh, Da Pea!!!! Da Pea!! You wan go to Da Pea!!" Weet ik veel dat ze hier de 'K' inslikken....
Met de bus reed ik naar een tramstation onderaan de heuvel. Langs een supersteile baan reed de tram vervolgens naar boven. Er is in al die jaren nog nooit een ongeluk gebeurd met die tram. Wonderlijk man.
Helaas was het vanaf halverwege de heuvel volop bewolkt, dus kwam ik in de wolken bij het eindpunt. Om naar de top te komen moest je nog een klimmetje van een paar honderd meter maken, langs natte wegen. Na de klimmetjes in New Zealand had ik daar effe geen trek meer in. Dus heb ik een beetje rondgelopen en genoten van totaal geen uitzicht.
Terug in het centrum heb ik de bus gepakt naar het Stanley Schiereiland, waar een leuk straatmarktje is. Er is daar ook een strandje. Ik heb er eerst een lekker bordje nasi goreng met sate gegeten en heb daarna nog wat rondgelopen op de markt en de boulevard.
Tot slot heb ik nog wat rondgelopen in het centrum van Hong Kong en ben ik met de Star Ferry het watertje overgegaan naar het vasteland. Ook dit transport kon ik met de Octopus Card betalen. Het werd al wat schemerig, dus kon ik wat mooie plaatjes schieten van de sky line van Hong Kong. (die van Rotterdam is overigens mooier)

Donderdag de eerste juni was het dan zover. Met de trein van Hong Kong naar Peking, een rit van iets meer dan vierentwintig uur! De trein vertrok stipt om drie uur 's middags. Gelukkig was het een slaaptrein, ik had een zogenaamde hardsleeper geboekt. Mijn bed bevond zich in een coupe met zes bedden, drie aan elke kant. Onder het raam staan twee thermoskannen met heet water, voor de noodles. Aan het einde van elk compartiment kun je de kannen bijvullen en bevinden zich de (smerige) toiletten.
Ik had het middelste bed geboekt, op advies van de Lonely Planet Travel Guide. Maar dat bleek een misvatting, had geen hoofdruimte en om erin te komen moest ik halsbrekende toeren uithalen. Ik heb uiteindelijk de nacht een paar coupes verder doorgebracht, in een lege coupe en op het onderste bed daar. Het hele compartiment was slechts half bezet.
Met vier noodle soepies, wat wandelingetjes door de trein, een regiment sigaretten, lekkere muziek op mijn mp3 en een aantal uurtjes slaap ben ik de lange reis doorgekomen. Onderweg genoten van het uitzicht, zowel mooie bergreeksen als vlakke, nederlands aandoende rijstvelden. De trein stopte een paar keer, maar dat was voor de bevoorrading van het restaurant en niet om passagiers in en uit te laten stappen.

Ondanks een reis van vierentwintig uur kwam de trein gewoon twee minuten eerder dan gepland aan! (NS, are you watching ???) De douane afhandeling ging gelukkig goed, was er vantevoren een beetje bevreesd voor.
En daar stond ik dan, in Peking!! Vette drukte op het stationsplein, mensen die me van alles aanboden, leuk sfeertje. Genoot met volle teugen van het tafereel.
Ik had vantevoren een hostel geboekt op een kwartier lopen van het beroemde Plein der Hemelse Vrede en de Verboden Stad. Na even zoeken naar de juiste bus ben ik erheen gegaan. De conductrice aan boord vroeg me in gebrekkig engels mijn bestemming, waarna ze me, toen we in de buurt waren, waarschuwde. Ik probeerde de weg te volgen met behulp van de kaarten in de Lonely Planet, wat aardig lukte. Ritje kostte overigens maar een paar centjes.
Het was daarna eventjes zoeken maar na een kwartiertje rondlopen kwam ik bij mijn hotel. Kamerprijs omgerekend slechts zeven euro!
De kamers bevinden zich trouwens vier verdiepingen onder straatniveau, dus geen ramen in de kamer. Grappig. Er staat alleen een bed en een tafel met een stoel, genoeg voor mij. De wc en de douches zitten verderop de gang. Aardig smerig, ben echt blij dat ik mijn slippers bij me heb. De heren wc spoelt niet eens door, dus doe ik mijn boodschappies stiekum in de dames wc. Roken doe ik daar ook, want er geldt een algemeen (door weinig mensen opgevolgd) rookverbod.

Ik heb die vrijdagavond nog een klein verkenningstochtje gedaan in de omgeving en ben toen, na een luxe diner in de plaatselijke McDonalds (was noodles effe zat weetjewel) in een diepe slaap gevallen.

Zaterdag de derde juni ben ik naar Het Plein der Hemelse Vrede gegaan. Indrukwekkend groot! Gelukkig geen tanks en platgereden studenten te zien, wel een aantal heen en weer marcherende soldaten. Hierna ben ik de straat overgestoken naar De Verboden Stad, ook een historische plek in Peking. Ook dit is een supergroot complex met tempelgebouwen, alles gebouwd honderden jaren terug in de Ming, Qing, Ding, Ving, Ping, Hing enz.enz. dynastien. Maar alle tempels lijken nogal veel op elkaar, dus ben ik er niet te lang gebleven. Wel mooie architectuur hoor. En vanwege de Olympische Spelen van 2008, die hier gehouden worden, zijn ze een aantal gebouwen aan het renoveren.
Het liep ondertussen al tegen de avond, dus via de Wangfujing Snackstreet ben ik weer richting mijn hotel gelopen. Hier kun je de meest gekke gerechten kopen, van gebakken zeesterren tot gefrituurde schorpioenen. Rare jongens, die chinezen...
Ik heb uiteindelijk een soort shoarma broodje met varkensvlees gegeten, geen zin in kronkelende insecten in mijn darmen.
De verderop gelegen, zeer brede Wangfujing Street is De Winkelstraat van Peking. Stel je het maar eens voor, een hele rits grote winkelcentra, honderden mensen, namaak Rolex verkopers, zwervers, soldaten die de wacht houden aan de uiteinden van de straat: This is Peking anno 2006!
De Communisten neigen naar mijn idee toch al aardig richting het eerder zo verfoeide kapitalisme, gezien het aanbod in de winkels. Ik las later dat het huidige regime de mensen zelfvoorzienend wil laten leven, dat is goed te zien. Eenieder wil verdienen aan de 'rijke' toeristen en reizigers, ik geef ze geen ongelijk hoor. Ja toch, geen gezeik, iedereen rijk!

Gisteren, zondag de vierde juni, het hoogtepunt van mijn bliksembezoek aan Peking: De Chinese Muur. Ik had vantevoren een tourtje geboekt, wou er eerst zelf heen, maar mijn chinees is nog niet je van het weetjewel. Helaas viel het een klein beetje tegen. De groep was gelukkig klein, vijf man met mij erbij en een uitstekend engels sprekende tourguide. Vanwege het kleine groepsaantal was de chauffeur genoodzaakt ons eerst langs twee jade fabrieken te voeren. Hij krijgt commissie voor elke tourist die hij er brengt. En om geen verlies te lijden bezochten we dus deze twee fabrieken.
Daar kregen we een korte uitleg en moesten we een rondje door de naastgelegen winkels lopen. Boring!!!
Via de Ming Tombes, waar een aantal keizers begraven liggen, kwamen we bij de derde jade fabriek, waar we tevens de lunch genoten.
En toen gingen we eindelijk naar De Muur! Niet naar de plek die ik geboekt had, (lag te ver weg, benzineprijs was recent flink gestegen dus dat zou nog meer verlies voor de chauffeur betekenen) maar naar het gedeelte dat het dichtst bij Peking ligt, Juyongguan. Maar goed, ik was dan eindelijk bij De Muur, ook een droompje van me. Dit stukkie van De Muur ligt op en over een bergje van achthonderdenachtentachtig meter. Acht is een geluksgetal in China, dus als je hier de top haalde was je 'gezegend'.

Nou, dat werd me een klimmetje zeg! De trappen waren erg steil en oneffen. Ik voelde halverwege mijn beenspieren trillen, resultaat van de vele wandelingetjes en bergklimmetjes in de afgelopen weken. Het was ook drukkend warm en vochtig. Gelukkig waren er om de zoveel trapsecties een soort wachttorens, waar we even konden uitpuffen en wat water konden drinken. Het uitzicht was in het begin slecht, er hing een vage mist. Dit hangt ook boven heel Peking, luchtvervuiling ten top. Wou het een paar keer opgeven, maar ik wou persé boven komen.
Eenmaal boven, na een klein uurtje zwoegen, klaarde het een beetje op. En de afdaling ging wel lekker, het was wel steeds uitkijken voor de oneffen traptreden. Maar ik kan nu tenminste zeggen dat ik op De Muur geweest ben!!
We zijn met de groep nog langs een parel fabriek gevoerd en toen waren we het collectief zat, al die fabrieken en showrooms. Dus hebben we de tourguide en de chauffeur links gelaten en zijn we nog door het Summer Palace Park gelopen. Ook hier veel verbouwingen helaas.
Met de taxi ben ik met een mexicaans koppel terug naar de stad gegaan en ben ik in mijn hotelkamer uitgeput, maar erg voldaan gaan slapen.

Vandaag is mijn laatste dag hier, ik ga straks nog wat marktjes bezoeken en een beetje rondkijken. En misschien nog even een echte Peking Duck verorberen.
Morgen om twaalf uur 's middags vertrekt de trein naar Hong Kong weer. En vrijdag de negende juni aanstaande, om half vijf 's middags nederlandse tijd, is alle pret alweer voorbij... ZWAAR FLIPPE!!!!

Maar goed, toch wel weer lekker om naar huis te gaan, het WK komt er ook aan dus dat verzacht de pijn een heel klein beetje.....
VIVA ARGENTINA!!

Ping Pang Pong! (dit betekent 'Groeten!' in het chinees)

Theo