La Paz, 07/03/09, 14.00 uur

English Summary below

Take my breath away....

Zit hier in La Paz op zo´n 3,600 meter boven de zeespiegel. Ik ben al eens eerder zo hoog geweest, maar dan om uit een vliegtuig te springen voor het skydiven. Dat was in New-Zealand in 2006. Grappig om dat te vergelijken.
Het is letterlijk en figuurlijk adembenemend hier. Heb behoorlijk last van de hoogte, elk heuveltje op lopen doet me daarna vijf minuten zitten om op adem te komen. En ik was nog wel gestopt met roken...

Ik heb veel kilometers gemaakt de afgelopen week, veel dingen meegemaakt ook. Afgelopen maandag de lange trip met de boemeltrein van Puerto Suarez naar Santa Cruz. Deze trein staat bekend als de ´dodentrein´, omdat er een aantal jaren terug mensen overleden waren die op het dak hadden plaatsgenomen. Dit omdat de trein propvol mensen zat. Mijn rit was gelukkig niet uitverkocht en deed me terugdenken aan de treinreizen in Thailand. Zelfde aftandse vliegtuigstoelen, bij elk station hordes kinderen die de trein inkomen en de gangpaden op en neer lopen met allerlei etenswaren en koele dranken. Later kwam er zelfs een boekenverkoper bij, die gaf iedereen stripboeken en puzzelboeken enzo. Ik hoorde ergens het woord gratis, dus dacht dat ik een leuk souvenier had gescoord. Maar natuurlijk gaat ook hier in Bolivia voor niks de zon op. Kon het trouwens niet eens lezen, alles was in het Spaans.

Er was geen airco of fan in de coupe, de wind door de open ramen bood af en toe verkoeling maar het was behoorlijk afzien overdag. Gelukkig had ik genoeg water bij me. Erg mooie uitzichten ook, we reden door dichtbegroeide oerwouden en kleine stadjes met drie man en een paardekop.
Alleen de spoorrails leken wel van rubber, zo erg dat de trein heen en weer schudde. En ´s nachts, toen de trein wat sneller ging rijden, maakten de trein coupes zelfs een aantal sprongen (echt waar) Kan me voorstellen dat je hier zo vanaf dondert.

Op een van de laatste stations dacht ik dat we met de trein honderd jaar terug in de tijd waren gereden. Er stond daar een grote groep blanke boeren. De mannen compleet met grote cowboyhoeden en tuinbroeken en de vrouwen droegen lange jurken en hadden van die grote spelden in hun haar. (net als die zwarte kousen kerk mensen)
Kon me een documentaire herinneren van een tijdje terug over een soort Duitse boerenkolonie hier in Bolivia of Paraguay, die een erg gesloten gemeenschap vormen. Het kwam op mij over als een inteelt gemeenschap. Ze leken inderdaad behoorlijk veel op elkaar hahaha. Erg vreemd om dit groepie te aanschouwen, zou je niet verwachten in Zuid-Amerika.

Dinsdagochtend vroeg kwamen we aan in Santa Cruz, de grootste stad van Bolivia. De dodentrein overleefd!
Mijn plan was om hier een nacht te blijven en dan verder te reizen naar Cochabamba. Vandaar wou ik dan naar La Paz. Maar na een blik op mijn schema heb ik ervoor gekozen om een directe (slaap-)bus te nemen naar La Paz, wederom een lange rit van zestien uur. Ben wel eerst een hotelkamer gaan boeken, tegenover het busstation. Verlangde erg naar een douche en een bed om wat slaap in te halen. De bus vertrok pas om half acht die avond.
Uiteindelijk werd het kwart over acht, er waren nog een aantal laatboekers. Overigens allemaal Bolivianen aan boord, de backpackers kiezen vaak voor een tussenstop onderweg.

En ´slaapbus´ was ook een beetje te ver gezocht, gewoon iets ruimere stoelen die voor driekwart naar achteren konden en waar ik dus geen oog dicht op deed. Onderweg: spanning en sensatie!!! Na een wilde rit in het donker over ongetwijfeld hoge bergen en door diepe dalen, stopten we om vijf uur die woensdagochtend. Naar ik dacht voor een korte tussenstop of misschien wilde de chauffeur wel even rusten. Dacht dat we na een half uur of hooguit een uur wel verder zouden rijden. Wonderwel viel ik even in slaap en schrok om half acht wakker. Keek naar buiten en we stonden nog steeds op dezelfde plek! Om ons heen vrachtwagens, taxibusjes en andere touringcars. Wat was er aan de hand? Ben even verder gaan doezelen en besloot om negen uur de bus uit te gaan, moest pissen! Ik heb verderop maar even een boom gedoopt en ging maar eens uit op verkenning. Bleek dat we voor een tolpoort stonden, die door de politie gebarricadeerd was. Kon met enige moeite van iemand begrijpen dat verderop de weg geblokkeerd was door een groep indianen en dat de politie het niet veilig achtte om verder te rijden. En wat eigenlijk veel erger was: dit zou wel eens de hele ganse dag kunnen gaan duren. Lekker dan...

Ondertussen werd de rij voertuigen al behoorlijk lang, wij stonden gelukkig redelijk vooraan de rij. Ik ging maar eens aan het front kijken, waar wat politie agenten in hun walkie-talkies brabbelden en wat aten. Toen ineens een luid gebrul van motoren. Er kwam een groep van zo´n twintig man militaire politie met dikke shotguns aangereden op een soort cross motoren. Daarachter een viertal pickuptrucks met nog meer militaire pliesie, sommigen met bivakmutsen en allemaal met dezelfde dikke shotguns. Na enig overleg en het nuttigen van wat lokale versnaperingen reden ze een half uur later door naar de plek des omheils en was het voor ons afwachten tot ze de blokkade doorbraken en wij weer verder konden. Een keer vals alarm, zag iedereen naar zijn voertuigen rennen en alles werd weer gestart. Maar het duurde uiteindelijk tot elf uur voor het sein veilig kwam. Dus hebben we daar zes uurtjes gestaan.
Snel reed de bus verder. Na tien minuten minderde de bus vaart, want verderop stonden de soldaten met zijn allen om een groep van dertig indianen, die zwaar onder schot weren gehouden. We mochten van de soldaten niet naar buiten kijken en foto´s maken, maar dat heb ik toch gedaan. Ja zeg, dit maak je toch niet mee in Nederland?
Later zag ik op het nieuws dat de groep behoorlijk mishandeld is in de gevangenis. Weet nog steeds niet waar ze nou voor protesteerden, ga ik nog even uitzoeken.

Onderweg heb ik wel erg kunnen genieten van de berglandschappen waar we op en over reden. Kon al aardig merken dat we richting de 3,000 meter hoogte gingen. Bij een plaspauze onderweg zag ik wat sterretjes en had ik moeite met ademhalen.
Om half vijf kwamen we aan in La Paz. En op een steenworp afstand van het busstation was ineens de benzine op, dus parkeerden we ergens langs een rondweg. Kon er ook wel bij, lachte me kapot om sommige boze reacties. Heb een taxi gepakt naar mijn hotel, dat zich midden in het (toeristen)centrum bevind. Hier had ik een reservering voor vijf nachten gemaakt, even bijkomen van alle lange reizen en proberen te acclimatiseren op deze hoogte.

Maar toen sloeg het noodlot toe, eigenlijk al vanaf het moment dat we La Paz binnenreden. Kreeg dikke last van mijn kies! Zal door de hoogte en de kou komen denk ik. Dus na het inchecken heeft een vrouw van het hotel snel een tandarts voor me geregeld, die me meteen kon helpen. Het was een Japanse tandarts, die redelijk engels sprak. Maar voor de zekerheid had ze nog een Nederlandse kennis van haar gebeld om me de behandeling uit te laten leggen.

Uiteindelijk heeft ze de zenuw verwijderd uit de bewuste kies, want die was al afgestorven. Hoe kan dat nou weer, vraag je je dan af. Anyways, heb nu geen last meer van die kies. Maar nog wel van de hoogte. Donderdag en vrijdag heb ik het heel rustig aan gedaan, grotendeels op mijn kamer gerust en voor de maaltijden een restaurant vlakbij bezocht. Elke inspanning kost me aardige moeite. Het gaat langzaam beter, maar ik kan dus nog niet de stad gaan verkennen zoals ik dat wil. Als ik volgende week maar gewend ben aan de hoogte, want dan wil ik de Inca ruines van Machu Picchu gaan bezoeken.
Foto´s kan ik nog niet plaatsen, want de usb werkt hier niet zoals dat zou moeten. Hopelijk heb ik alles zo beeldend mogelijk verteld zodat je nog even zonder foto´s kan.

Hasta Luego!

====================================
English Summary

Take my breath away....

I´m here in La Paz, which is around 12,000 ft above sealevel. This place literally takes your breath away. I´m having quite some troubles trying to adjust myself to the high altitude, every walk uphill requires a sit-down break of five minutes to catch my breath again. And I thought quitting smoking cigarettes would help me a lot here....

I covered a large distance this past week. Last Monday I took the so-called ´Death Train´ from Puerto Suarez to Santa Cruz, a trip which took nearly twenty hours. A number of people were killed falling of the roof of this train a couple of years ago. The train was filled to capacity, that´s why they had to look for a place on top.
My trip luckily wasn´t sold out at all, and it reminded me of the train travels I did in Thailand in 2003. The same rundown airplane seats, at every station we stopped lots of youngsters who boarded the train with all sorts of food and beverages.

No airco or fan in the train, so it was pretty hot in there. But the views were spectacular, we rode through thick mangrove forrests and quiet little towns. The track seems to be made out of rubber, as the train shook from left to right almost all the time. So ´Drunk-Train´ would have been a better name! And as soon as the speed went up, the train also went up and down, seemingly floating in the air sometimes. Cool experience though.

At one of the last stops I thought we had gone back in time about one hundred years. Waiting to get on the train was a group of white farmers, with the men dressed in dungarees and wearing big cowboy hats and the women wearing long dresses like in the early 1900´s. I remembered watching a documentary about some sort of very secluded-living German farmers-colony, who kept the same values and living standars as their ancestors in 19th´ century Germany. Strange to see this lot here in South-America.

We arrived in Santa Cruz early Tuesday morning. I survived the Death-Train! Should have gotten a
t-shirt!
My plan was to stay here for the night, but my schedule told me it was better to go to La Paz with the direct service. Which would be another long haul of sixteen hours, but I thought this to be better fitiing in my schedule. Since the bus departure was only at 7.30 pm later that night, I checked into a hotel just across the bus station for a shower and some hours of rest omn a real bed.

The ad said it should have been a sleepers bus, with full reclining seats. Well, they only reclined for three quarters max, so again no sleep during this trip. But there was to be a lot of action along the way!
After some wild driving through dark mountain ranges and valleys, we stooped around 5 am Wednesday morning. I first thought this just to be a pit stop of an hour, so the drivers could rest a bit. So I closed my eyes and miraculously got some sleep! Woke up around 7.30 am, looked outside and we were still on the same spot. I dozed off again and decided to go for a sanitary stop outside around 9 am. Then I wandered around the area and noticed many buses, trucks and cars waiting behind us. We were standing befor a tollbooth, where the thoroughfare was blocked by the police. Later I learned from someone that further down the road some Indians had blocked the road in protest and the police didn´t think it would be safe to pass the area. And even worse: it could take a whole day....

So I more or less accepted this fact and sat down near the toll booth. Then a lot of noise: a group of some twenty heavily armed military policemen arrived, followd by four pickup trucks with more MP´s. Some even wearing baklava´s, all heavily armed with big shotguns. After some discussions they continued on to the roadblock. Around 11 am they seem to have broken up the protest, so after six hours we could carry on to La Paz. After ten minutes we passed the site, with a group of thirty Indians surrounded and held under fire by the MP´s. The MP´s warned us not to look outside the window or take pictures, but I still did so. Come on, this action we never get to see in Holland!
Later on the news I learned that the Indians were heavily molested after their arrest. HOwever, I still don´t know the reason for their protest, hope to find that out soon.

On our way to La Paz there were some very impressive mountain ranges. I really could feel the altitude. I felt a bit dizzy during one pit stop and breathing was getting heavier.
Around 4.30 pm we arrived in La Paz. Just outside the bus station the bus ran out of gas, which to me was very funny but to others it wasn´t.

Then fate struck me. I got a really bad tootache all of a sudden. Probable cause: the high altitude in combination with the chilly temperature. So after checking in to the hotel, the reception lady called a dentist and luckily I could be treated immediately. It turned out to be a Japanese dentist, very friendly. She even called a Dutch friend of hers to help me explain the procedure. Seems that the nerve in this back tooth had died, so she just removed this nerve. No more pain there. But I´m still struggling with the high altitude. I relaxed a lot on Thursday and Friday, chose my restaurants close by. I´m slowly getting to the point of acclimatisation, but I regret the fact not being able to explore this marvelous city the way I like to. Oh well, as long as I´m fit enough next week, when I want to visit the Inca Ruins at Machu Picchu, Peru.
Sorry, no pics yet. The usb-connection here doesn´t work properly for me. Hopefully you can picture the stories a bit by the way I told them.

Hasta Luego!